Er werd een vaas kapotgegooid op het podium. Spectaculairder dan dat werd het niet. Valt ons toch een beetje tegen van de anarchisten van Enter Shikari. #RW15

The Fresh Prince of Bel Air knalt uit de boxen bij de North West Walls, ie-de-reen rapt mee. Sfeer naast de podia? Check! #rw15

##Enter Shikari: ## #review #2sterren Was het de vermoeidheid van drie dagen feesten, die vanmiddag bij de festivalgangers genadeloos toesloeg? Feit is dat de massa apathisch bleef bij het gedonder dat Enter Shikari over ons heen joeg. Afgezien van die ene keer dat zanger Roughton Reynolds opriep tot het vormen van een circle pit en enkele dapperen de uitdaging aangingen, om daarna abrupt stil te vallen.

De muziek van Enter Shikari - een mengelmoes van punk, metal, hardcore en elektro - is behoorlijk onvoorspelbaar. Dat maakt het niet makkelijk om erin mee te gaan. Jammer ook dat Reynolds steevast begint te schreeuwen, terwijl zijn stem zich evengoed leent tot rhymes à la Mike Skinner - de gelijkenis is soms treffend. "Doctor, fetch the anaesthetist", klonk het in de afsluiter. Maar die had het verdoofde publiek niet meer nodig. #RW15

##Het heilig vuur van Blaudzun## #review #3sterren
De Nederlander Johannes Sigmond, die opereert onder de naam Blaudzun, ziet er met zijn zware bril en asymmetrische kapsel uit als een kruising tussen een chassidische jood en een Goa-hippie. Maar de man laat niets aan het toeval over: een lichtshow op de maat van een stadion, een band van acht man die een perfecte balans tussen akoestisch en elektrisch aanhield op keyboards, blazers en zelfs een accordeon.
Zijn drummer zette er zo stevig de beuk in dat zijn soms wat bombastische popsongs live klonken als folkrock; als Sigmonds krachtige, emotionele stem niet hors categorie was, was er vast massaal meegezongen. Het heilige vuur van de man was nu eenmaal zo aanstekelijk. #RW15
Van de opener, de Afrekeningfavoriet 'Flame on my mind',

##Tove Lo: The drugs don't work## #review #2sterren

"De meeste van mijn liedjes gaan over drugs en hartzeer", aldus Tove Lo.
Geeuw! Ticketje trekken en achteraan aanschuiven, denken wij dan.

Zo stout en verdorven de Zweedse popzangeres zich wil profileren, zo saai en tandenloos zijn haar show en nummers.
Het zijn emopopd(r)euntjes zo steriel en clichématig dat we er een beetje moedeloos van worden. Toegegeven, een groot stuk van Klub C amuseert zich opperbest maar of dat nu aan Tove Lo ligt dan wel aan de zomerse, uitgelaten sfeer op het festival? Raad eens.

Pophit 'Habits (Stay high)' is meteen de uitschieter in haar oeuvre en dat merk je aan de golf euforie in de tent. Had ze maar meer van die bommetjes.
Nee, veel liever Robyn of Lykke Li. #RW15

##The Vaccines: Waar is ons gezicht?## #review #2sterren
Geweldige rocksongs hebben ze geschreven, The Vaccines, anthems om luid mee te brullen als 'Wetsuit', dat vroeg in de set aan bod kwam. Hun nieuwe cd English Graffiti laat hun poppy kant aan bod komen, wat een paar mooie momenten oplevert als 'Dream lover', maar toch vooral veel zwakke, overgeproduceerde halfbakken ideeën.
Even leek het alsof de Britse groep de critici in Werchter lik op stuk zou geven; het optreden startte met die sterke songs, de stem van Justin Young is na veel perikelen en operaties gered, en hij stond bijzonder zelfverzekerd te spelen in zijn witte westernhemdje.
De elektronica van 'Minimal affection', vederlicht op de plaat, klonk live met een gitarsausje zelfs lekker venijnig.
Maar dat tempo zakte al snel in, goeie songs als 'Post break-up sex' bleven in de kast, vergeetbare kwamen uitgebreid aan bod. De fans vonden het prachtig, maar de fans zijn te snel tevreden. The Vaccines moeten nu eerst maar eens beslissen wat ze willen zijn. #RW15

Er zijn nog zekerheden in het leven. Het haar van Adam Duritz is daar een van. #countingcrows #rw15

"I'm a little hungover, " aldus Adam Duritz. Geen zorgen man, de rest van de wei ook! #rw15

##Fink: Wereldwijze bad boy## #review #3sterren

We hebben veel vertrouwen in Finn Greenall. Toen hij bijna twintig jaar geleden zijn breakbeatplaat Fresh produce uitbracht, werden we fan. Toen de Brit een paar jaar later switchte naar folky soul op Biscuits for breakfast, volgden we. En hey, dit is wel de man die het briljante 'Half time' met Amy Winehouse schreef.

In Klub C horen we nog een andere Fink: troubadour van de kosmisch verantwoorde gitaarfolk. Misschien niet zijn meest beklijvende incarnatie, maar broeierig genoeg om de festivalgangers de juiste soundtrack bij hun dag te serveren.

'Warm shadow' is uitgestrekte, hypnotiserende ambientblues die in slowmotion het crescendo opzoekt, ergens tussen Ry Cooder, Malinese folk en John Lee Hooker.
Met zijn grijze baardje, zwarte muts en schakelketting-achtige halssnoer ziet Greenall eruit als een wereldwijze bad boy: te oud voor een straatgevecht (hoewel hij je ass nog kan kicken), te jong om uit de frontlinies weg te blijven. Als er ooit een spin-off komt van Sons Of Anarchy hebben ze bij deze een protagonist gevonden.

Toegegeven, Finks bluesy soundscapes vergen geduld en inlevingsvermogen. Wie de moeite neemt, ontdekt veel moois. #RW15

RW draagt Brittany Howard - in roze bloemenjurk - op handen. Zij: "I feel so good! And how about you?" De Barn ontploft nu al. En dan zijn er nog geen hits gepasseerd. #RW15

##Counting Crows: Zondags landerig## #review #3sterren
'De vorige keer dat we hier stonden, was De La Soul er ook', hoorden we Adam Duritz voor het optreden van Counting Crows zeggen. Dat was even schrikken: zo lang al? En zou er überhaupt nog volk komen kijken dan?
Dat viel goed mee: een nieuwe generatie heeft de Crows leren kennen dankzij 'Accidentally in love' uit Shrek. Maar er waren ook verrassend veel mensen die zin hadden in een luie lap americana op zondag en de teksten konden meezingen.
Maar dan niet bij 'Mr Jones', want de band drukte het tempo van zijn grootste hit en Duritz besloot de tekst te vertellen alsof hij hem ter plekke uitvond.
Oergezellig was het wel: we kregen een lichtvoetige versie van 'Cover up the sun' met een hups pianootje, een stel plaatste een slowtje op het mooie 'Omaha'. Maar het was ook wel erg gezapig en landerig. 'Palisades park' begon als een zweterige boogie en in 'Rain king' toonde Duritz zijn beste Pete Townshend-moves, maar het was te laat om het vuur nog echt aan de lont te steken. #RW15

Nog maar net begonnen en Danny O'Donoghue staat al tussen het publiek. The Script heeft er zin in! #rw15

##Christine And The Queens: De vrouw die Werchter Frans leerde## #review #4sterren

"Weet je waarom ik zo graag dans? Omdat niemand me dan kan pakken. Ik ben ongrijpbaar."
Welkom in de fantasiewereld van Héloïse Letissier. In Klub C zuigt ze iedereen moeiteloos in haar frivole fantasie.

We zijn er gek op. Omdat ze met haar strakke popshow tonnen branie toont. Omdat ze een onnozel dansje doet op de kitscherige ninetieskraker 'Short dick man'. Omdat ze 'Heartless' van Kanye West met de Franse chansonnier Christoff kruist. En 'Pump up the jam' van Technotronic tegen haar eigen songs kwakt.
Omdat haar catchy hooks kunnen wedijveren met die van Rihanna en Pharrell.

Halverwege de show springt ze in de frontstage om er stoer te dansen. In 'St. Claude' waagt ze zich aan de choreografie van Michael Jacksons 'Smooth criminal' (dat stoere veeg-over-de-kin-handgebaar).

De vrouw die de Vlaamse kids Frans leerde spreken ziet iedereen gek worden bij de hit 'Christine'. Zeer grappig om iedereen luidkeels "Je fais tout mon make-up au mercurochrome" te zien meezingen.

Prachtig popconcert. De toekomst ziet er mooi uit voor Christine. #rw15