Volg de festivals live
-
-
-
-
-
-
Had a crusher of a show at #RockWerchter http://pbs.twimg.com/media/CIhuJ2RWEAcKEKu.jpg
door Ryan Adams via twitter 6/27/2015 6:35:37 PM -
-
-
-
-
This was absolutely men-tal! Thanks @RockWerchter - you guys were everything. So much love! http://pbs.twimg.com/media/CIh37qeWoAAC7sG.jpg
door DotanMusic via twitter 6/27/2015 7:14:07 PM -
-
-
-
##Noel Gallagher's High Flying Birds: creatief met britpop## #review #4sterren
Is het niet ondankbaar? #NoelGallagher doet hard zijn best om zich creatief heruit te vinden met zijn High Flying Birds, maar het festivalpubliek wil natuurlijk de grote Oasis-meezingers horen. En zo trappelt hij ter plaatse als middenmoter op het hoofdpodium.
Als frontman blijft hij ondermaats, met zijn gemompel tegen de eerste rij. Tekstueel slaat hij ook geen gensters. En die verwaterde kopieën van het britpopmonument à la 'You know we can't go back' mag hij in de prullenmand gooien. Maar wanneer hij dat pad verliet, zagen we best wel een goeie show.
'Riverman' koketteerde met een pront blazersensemble, en zocht verdieping in de open structuur. Al was het nog geen spacejazz, zoals hij zelf over zijn nieuwe album orakelde. 'Dream on' tankte soul door het koper en het potige 'The Mexican' schetterde even lekker als 'Bitch' van The Stones.
En het publiek? Dat viel elkaar in de armen bij 'Don't look back in anger'. Een groot meezingmoment in de avondzon, en dat is ook al wat. #RW15 -
-
-
##Ryan Adams: Americana recht uit het hart## #review #4sterren Rocker Ryan Adams mocht dan al spaarzaam zijn met z'n bindteksten, het vuur dat uit zijn gitaarspel schoot compenseerde dat ruimschoots. Adams brengt het soort americana dat we van klassieke rockers als Tom Petty en John Mellencamp gewoon zijn: melodieuze gitaarrock waarin de countryroots steevast doorschemeren.
Songs als 'Kim', 'Save me' en 'Gimme something good' passen helemaal in dat rijtje en kwamen vandaag recht uit het hart. Adams leunde achterover en liet zowel de gitaar als de stem loeien. Een Hammond-orgel zorgde voor een warme gloed over de snedige gitaren (die de zang soms wel wat overstemden). De twee flipperkasten op het podium riepen de sfeer van een all-american diner op; precies het soort plek waar deze potige classic rock zich thuisvoelt. #RW15 -
-
My stack is much bigger than yours #rw15 instagram.com/p/4cfKcpjt1O/
door RockWerchter via twitter 6/27/2015 8:06:50 PM -
-
-
##Selah Sue: introvert en explosief## #review #4sterren
Sanne Putseys speelde een thuismatch, zo dicht bij haar Leefdaalse biotoop. Ze kronkelde zich in allerlei elegante bochten tijdens 'Reason' en rapte in 'Back part love' een stukje Lauryn Hill mee. Het publiek adoreerde haar. Zong mee, beleefde mee en maakte van het concert een groot UP-moment. Zelfs de enkele meer intimistische momenten, met Sanne op akoestische gitaar, werden extatisch onthaald.
Het is ofwel klein ofwel heel groot bij Sanne Putseys. Een tussenweg is er niet. Dat is de aard van het beestje: zoals ze is, zo toont ze zich. In Werchter was het een van haar beste concerten die we al zagen. Een exuberant 'This World' en een krols 'Together' waren hoogtepunten. En 'Time', een helende song die niet op de nieuwe cd geraakte, was een prettige verrassing. Goed bezig. #RW15 -
-
-
-
-
-
##Kid Ink: Tattookoning met kermistoeter## #review #2sterren
Kid Ink maakte een verwarrende entree ("Y'all know, I'm high as fuck right now"), en deed Klub C daveren van de bassen. Na enkele nummers begon het publiek af te druipen, met de vingers in de oren geduwd. Wie bleef, kon af en toe een beetje op en neer hoppen op de hits van de tattookoning.
'Tattoo of my name' was het eerste échte catchy nummer in de set, maar daarna zakte het snel weer in. Dan maar het publiek trakteren op een champagnedouche, moet Kid Ink gedacht hebben. Maar ook dat charmeoffensief bracht weinig zoden aan de dijk. Dit concert was té wisselvallig om te bekoren. En kan iemand ons vertellen wat de bedoeling was van die irritante kermistoeter die elke song abrupt afbrak? #RW15 -
-
##Angus & Julia Stone: Toch vooral Julia's show## #review #3sterren De feeërieke verschijning van Julia Stone brengt menig mannenhoofd op hol, zo bleek toen ze een bordje voorlas dat iemand in het publiek omhooghield: "Julia, can I please have a kiss?"
Haar elfenstemmetje bepaalt de sound van de folkpop die ze samen met broer Angus maakt. Die laatste kwam er vanavond weinig aan te pas, maar hij lijkt zich wel goed te voelen in die schaduwrol. Alle aandacht ging dus naar Julia Stone, die ons verbaasde met een cover van de Grease-klassieker 'You're the one that I want" . Die song klonk plots héél bijzonder in deze akoestische, breekbare versie (met Angus op lapsteelgitaar, wederom ergens in de schaduw).
Het publiek moedigde Julia aan toen ze een trompet ter hand nam en die tussendoor bespeelde, alsof het niets voorstelde. Met diezelfde achteloosheid sloten broer en zus af met een jazzy, ingetogen versie van 'Big jet plane'. Folkpop op kousenvoeten. #RW15 -
-
-
##Damien Rice: de nacht in met een zangstonde## #review #4sterren
Met zijn donkere folkballads vroeg #DamienRice veel luisterbereidheid zo laat op de avond in The Barn. Maar de Ierse bard die vorig jaar een opgemerkte comeback maakte, kreeg een open doekje van zijn trouwe fans. Songs als '9 crimes' en 'Elephant' brachten de tent in een vingerknip in extase.
Op plaat kleedt Rice zijn songs vaak orkestraal aan om ze naar emotionele hoogtepunten te stuwen, maar hier stond hij er alleen voor. Dat compenseerde hij door zijn akoestische gitaar in overdrive te laten gaan en zichzelf te loopen. Aanvankelijk vond hij moeilijk de juiste toon en forceerde hij, waardoor hij de emotionele lading van de songs dichtkneep, zoals in het strobobombardement 'I remember'.
Maar in de intiemste momenten, zoals de aanzet op harmonium van 'Long long way', sneed hij wél diep onder je vel. Ook gloedvol waren de vrouwelijk fans die de falset van 'The blower's daughter' overnamen.
Soms bezweek je bijna onder de emo, maar staart van de set was succulent. De zangstonde 'Volcano' bracht je in vervoering en 'It takes a lot to know a man' bouwde hij met loops op tot een verzengende orkaan. Going out with a bang. #RW15 -
-
##De Jeugd van Tegenwoordig: Hollands vertier## #review #3sterren
Hè, #DeJeugdvanTegenwoordig is allang niet meer zo verfrissend als toen ze hun kop aan het venster van de nederhop staken, maar hun tiende verjaardag was wel goed voor een uitbundig feestje in Klub C.
'Watskeburt!?', de blauwdruk van hun geinige hiphopgoedje, stak al snel het vuur aan de lont en daarna werd er helemaal tot aan het gaatje gesjanst dat het een aard had.
Willie Wartaal, Vieze Fur en Faberyayo stonden lekker te shinen terwijl Bas Bron funky knetterende beats onder hun vermakelijke raps schoof. Nu, ja, hiphop kan je het niet meer noemen, nummers als 'Sexy beesten', 'Gekke boys' en 'Get Spanish' werden gepimpt met een platte housebeat.
'Het is misschien een muggenbeet op tien jaar de jeugd, maar dit is toch het laatste nummer', snikte Faberyayo bij 'De formule'. Knap samengevat. De champagne stond klaar op het podium, slokje en weg. Feesjeuh! Of hadden we dat al gezegd? #RW15 -
##Lenny Kravitz: Ladykiller in balans## #review #4sterren
Er zit geen sleet op Lenny Kravitz. Niet op de stem, niet op de songs, niet op de showman. In zijn gescheurde jeans, kleurrijke vest en iets wat nog het meeste leek op een designversie van een maliënkolder, gaf hij ons in het eerste kwartier al niets dan hits. 'American woman', 'Mr. cab driver' en het soulvolle 'It ain't over til it's over' zetten de toon voor een concert dat niet alleen Lenny's greatest hits in petto had, maar die hits ook nog eens op uitgebalanceerde wijze serveerde.
Het groovy eerste deel werd aangevuld met recenter materiaal: 'Dancin' til dawn' en 'Strut' passeerden de revue. Toen was het tijd voor een rondje soleren. Kravitz' muzikanten - overwegend vrouwen - mochten hun ding doen in 'Always on the run', en ja hoor, 'Let love rule' werd nog maar eens uitgesponnen tot een minuut of dertien. Dat begint zo stilaan een traditie te worden in Kravitz' concerten.
Net wanneer we er wel zo'n beetje klaar mee waren, gordde de ladykiller zijn gitaar weer om, om af te sluiten met de heerlijke riffs van 'Fly away' en 'Are you gonna go my way'. Dat tijdens die laatste hit zowat de hele festivalweide het op een springen zette, zal u niet verbazen. Kravitz was in topvorm, en Rock Werchter zal het geweten hebben. #RW15 -
##The Prodigy: Loeiharde nostalgietrip ## #review #3sterren
The Prodigy leverde exact af wat we van The Prodigy verwacht hadden: een trip down memory lane. Want ook al brachten de Britse dance-iconen van de jaren negentig zopas nog een nieuw album uit ('The day is my enemy'), toch waren het vooral de Prodigy-klassiekers die er vanavond uitsprongen. Zowel 'Breathe' als 'Firestarter' zaten vooraan in de set. Nummers uit de nieuwe plaat surfen verder op hetzelfde elan, en houden de menigte aan het dansen. De zware drum'n bass in 'Roadblox' voert ons terug naar de studentenfeestjes die we in het begin van de noughties weleens frequenteerden.
Om maar te zeggen: niks nieuws onder de zon. Ook niet wanneer 'Smack my bitch up' weerklinkt, een wereldnummer dat met de jaren niets aan power heeft ingeboet. Maar dat gebrek aan vernieuwing is precies wat The Prodigy beperkt tot een nostalgische trip naar de jaren negentig. Een loeiharde en retestrakke nostalgische trip, dat dan weer wel. #RW15 -
De Lijn bracht al 44.000 festivalgangers naar Rock Werchter
Zaterdag hebben 8.600 mensen de bussen van De Lijn genomen om naar de festivalweide van Rock Werchter te reizen. Dat meldt de Vlaamse openbaar vervoersmaatschappij zaterdagavond. -
'Pas op voor tekenbeten op Rock Werchter'
Dat Rock Werchter op weg is naar een kalme editie, voelt ook het Rode Kruis. De organisatie ziet dit jaar vooral tekenbeten passeren. Festivalgangers nemen best maatregelen om ze te voorkomen en checken hun lichaam op tekenbeten voor ze weer huiswaarts keren. -
Slotdag Rock Werchter van start
Met een snoeiharde set van de Amerikaanse hardrockgroep Red Fang is zondagmiddag op het hoofdpodium de slotdag van het vierdaagse Rock Werchter van start gegaan. -
-
##Portie pokkeherrie## #review #3sterren
Veel metalgroepen hebben live iets dat ze op plaat niet kunnen vatten, maar niet zo Red Fang uit Portland, Oregon. Jazeker, de gitaren van Bryan Giles en David Sullivan snoeiden en er zat een lekkere groove in de set, maar meer dan een kopstootje om wakker bij te worden was het ook niet. De humor van de vier grijskoppen uit Portland, Oregon bleef ook achterwege - al konden we het T-shirt van drummer John Sherman, een promo voor de C-film 'Attila, flagello di dio' wel smaken. Een kliekje Muse-fans dat met vastberaden blik voor het hoofdpodium had plaatsgevat, besloot na een minuut of tien dat het nog érg lang wachten is tot elf uur en droop af, en het was niet om Giles' vaderlijke raad dat je moet oppassen als enge oude mannen je voor een feestje uitnodigen. #RW15 -
##The Van Jets: Strak, geil en campy## #review #3sterren
Goed, hij is niet zo 'over the top' als Max Colombie maar Johannes Verschaeven moet één van de meest kleurrijke frontmannen uit de hedendaagse Belgische rock zijn.
Knalrode sneakers, cool zwart gentlemanhoedje, skinny zwarte broek, wijd bolletjeshemd. Ook voor hem is het podium een catwalk.
Het publiek wordt pas opgezweept bij 'The future', nog altijd een moordnummer dat iedereen aanzet tot een rondje uitgelaten meezingen -en klappen, zo euforisch dat de Jets er slim even de song voor stil leggen.
"Lot ons eftjes alleen zijn", zegt Verschaeven en hij zet solo 'Teevee' in, op akoestische gitaar. En hop, heel de tent mee, met la-la-la's en al.
'Broken bones' klinkt messcherp, 'Two tides of ice' strak, geil en lekker campy.
Als het gaat om rotemotionele gitaarrock zijn deze jongens nog steeds gewéldig, hoe fel hun recente elektronischer stijl ook wordt geroemd.
Tijd om weer een brute rauwe plaat zoals Cat fit fury te maken, boys. #RW15 -
