Het is zó warm dat zelfs de übercoole Mike Kerr van Royal Blood een bloemenhemdje aanheeft. En ook een grote zonnebril, dat spreekt. 'Figure it out' is het derde nummer van de set - wordt het nóg heter! #RW15

Jep, James Bay heeft zijn Panamahoed op. Er zijn nog zekerheden. #RW15

Patti Smith zwaait vriendelijk naar haar publiek, dat met haar zingt: 'Jesus died for somebody's sins, but not mine'. De band draagt zwart, wit - en grijs haar- en speelt met losse zwier. #RW15

Patti Smith breekt de Barn af. En draagt 'elegy', geschreven over Jimi Hendrix, dan op aan dierbare doden als Joey Ramone, Robert Maplethorpe, Lou Reed en haar man Fred 'Sonic' Smith. Wij voegen er in stilte Thé Lau aan toe. #RW15

##Patti Smith: moeder Smith en haar triomfen## #review #5sterren
Twee vaststellingen. Een: in de Barn stonden twintigers die we ook bij Years & Years hadden gezien, maar ook een bebrilde vijftiger die zijn emotie achteraf nauwelijks de baas kon. Twee: toen Patti Smith 40 jaar geleden Horses uitbracht, vonden sommige verlichte geesten de plaat te pretentieus om rock te zijn - maar ze blies wel netjes de tent omver.
Van de eerste zin van 'Gloria', 'Jesus died for somebody's sins but not mine', werden de songs meegezongen. In 'Kimberly' werd er uitbundig gedanst, in 'Free money' vond Smith het nodig om ons nog extra op te zwepen: 'Come on! Come on!' En in 'Land' kwam de cirkel mooi terug uit bij 'Gloria'.
'Jullie Belgen zijn de craziest, greatest motherfuckers ter wereld', zei Smith genietend tegen het uitzinnige publiek, om ons meteen daarna bij de strot te grijpen met 'Elegy', ooit geschreven over Jimi Hendrix, nu opgedragen aan grote doden als de Ramones, haar man Fred, haar boezemvriend en fotograaf Robert Maplethorpe. Een concert dat alles had: attitude, stijl, ontroering en dolle vreugde. Eind oktober doet ze het over in de Ancienne Belgique, mis het niet. #RW15

##Florence+The Machine: tussen bosnimf en furie## #review #3sterren

Dartelen, trappelen, lopen, rennen, spurten, spúrten dat Florence Welch doet. Van de ene kant van het grote podium tot hélemaal naar de andere kant, de neus vooruit, de rode haren wapperend in de wind, heen en weer, als een Keltische godin.
En zo verbeten dat ze naar ons kijkt na 'What the water gave me'. Hebben we haar boos gemaakt?

Nee hoor, want ze zingt 'Ship to wreck' al wat vrolijker, met veel furie. Geweldige single.
En ja, Florence gelooft érg in het personage dat ze neerzet. Zo intens dat we er een beetje ongemakkelijk van worden.

"Do you wanna get high with us?' roept de lieflijk-neurotische bosnimf en spoort haar fans aan om iemand op de schouder te nemen tijdens 'Raise it up'. Aan die oproep wordt behoorlijk wat gevolg gegeven.
Even later spurt ze op blote voeten de frontstage in en balanceert ze op een dranghek om er manisch de rest van het liedje te zingen. Een mooi gezicht en een tof gebaar.

In 'How big, how blue, how beautiful' laat ze ons mijmerend naar de lucht staren omdat "het net zo'n lucht is als in het liedje". Woon er eens mee samen. Anders wel een goeie zangeres.

Op Werchter toont Florence bovenal waarom ze in Engeland de grote festivals mag headlinen, dankzij puike liedjes zoals 'Shake it out', 'Sweet nothing' en 'What kind of man', waarin de rosse furie tegen alle 'male chauvinist pigs' ter wereld fulmineert.
Haar cover van Candi Statons 'You got the love' doet de boel nog één keer exploderen.
Een festijn voor de fans van de grote emoties. Best een goeie show, Flo. #RW15

##Hot Chip: Danspassen met een brilletje## #review #3sterren

De jongens van #HotChip worden na 15 jaar nog altijd getypecast als terughoudende, nerdy kerels die liever naar hun instrument staren dan naar het publiek. Maar kijk, zes albums ver in hun carrière slagen ze er almaar beter in om dat te camoufleren.

Wordt hun elektrofunk op plaat steeds uitgepuurder, dan meten ze op het podium hun koele elektro en melige ballads een vrijpostiger discojasje aan. Wat pronkten de bassen bol tegen het canvas van Klub C! Bij 'Flutes' kroop de gebrilde frontman Alexis Taylor zelfs achter zijn toetsenbord vandaan voor een danspasje.

De donkere synthwave van 'Need you now' fleurde op met een Caraïbisch motiefje en 'Ready for the floor' werd aangezwiept met West-Afrikaanse highlifegitaren. Zo kwam hun melancholie plots een stuk wulpser de tent in gerold. Zeker toen ze voor de Springsteen-cover 'Dancing in the dark' de jongens van Caribou optrommelden. Nerds onder elkaar, een feestje! #RW15

Florence Welch liep op bloten voeten over het podium. Max Colombie vond dat in combinatie met een soort van Hindu-kleed ook een goed idee. #Florence+TheMachine #OscarAndTheWolf #RW15

'I wish Dave Grohl broke his leg every day' wordt op boegeroep ontvangen. Wel slim om meteen erna Epic te spelen. #MikePatton #FaithNoMore #RW15

##Oscar and the Wolf: bij voorbaat gewonnen## #review #3sterren
Al een kwartier voor aanvang stonden alle verkeerstekens naar de Barn op rood: gevaarlijk vol. En dus vlijden een paar duizend festivalgangers - de wei is nu aanzienlijk voller dan om vijf uur - zich buiten de tent neer op het gras voor de sensueel-exotische pop van de groep.
Max Colombie had zijn goudlamé hoodie van vorig jaar ingeruild voor het soort kaftan dat Demis Roussos placht te dragen: niet echt flatterend, eigenlijk, maar hij kwam ermee weg. Net zoals de mensenzee braaf sprong toen hij hen 'jump' toeriep.
Er waren steekvlammen tijdens 'Princes' en een nieuw, soberder decor, en de band speelt nu zo hecht dat je er geen speld tussen krijgt, maar we hadden het wel al eerder gezien. De populariteit van Oscar and the Wolf blijft toenemen, maar wij zijn nieuwsgierig naar wat muzikaal komt. #RW15

The Barn is veel te klein voor Elbow. Op zo'n momenten mis je de schermen buiten. #Elbow #RW15

##Faith No More: Overjaarse etters## #review #4sterren

"Well well well, are we a suprise?" klinkt het tongue-in-cheek. "Hope it's a pleasant one" #Faithnomore is op z'n minst een gewaagde invaller voor Foo Fighters. Niet de grote crowd-pleasingmachine die de bende van Dave Grohl in wezen is. Faith No More laat zijn publiek zwoegen.

Nu ja, de Amerikaanse alt-metalband is zo attent de grootste hits te spelen, van 'Epic' over 'Midlife crisis' en 'Evidence' tot 'Easy' en 'We care a lot'. Maar de band schotelt ook de minst gemakkelijke songs uit de nieuwe plaat Sol invictus voor.
Gelukkig verwacht je van dit stelletje overjaarse etters dat soort fratsen.

We lachen eens goed als Mike Patton en co. 'All my life' van Foo Fighters als grap laten overlopen in de campy garagerockclassic 'Surfin bird' van The Trashmen.
Het bloemendecor en de hagelwitte outfits vormen de kers op de taart.

Beresterk, dwars concert voor lichtjes verward publiek. Typisch Faith No More. #RW15

Het is 23u45 en er is nog altijd toiletpapier en zelfs een lichtje in de vernieuwde wc's! #vooruitgang #RW15

##SBTRKT: gered door de drummer## #review #3sterren

Vorig jaar werd de show van #SBTRKT ter elfder ure afgevoerd voor de eer en glorie van de Wereldbeker, en dus was het aan de gemaskerde Aaron James om in Klub C revanche te nemen.

De Londense elektrowizard heeft fantastische urban sounds in huis, draait diep snijdende lyrics in elkaar, maar weet dat helaas niet altijd naar beklijvende songs te vertalen. Dat hij zijn zanglijnen veelal samplet, maakt zijn muziek nog wat afstandelijker.

Zo zat Vampire Weekend-frontman Ezra Koenig in 'New Dorp, New York' akelig geklemd in een doosje. De live gezongen cover van Radioheads 'Weird fishes' deed meteen een pak beter.

Een sublieme drummer en een percussionist gaven de elektronica gelukkig flink wat aarding. 'War drums' werd aangevuurd door tribale beats en in 'Lanterns' draaiden de ravende blieps in een furieuze drum battle.

Gered door de drummer, quoi. #RW15