
##Kasabian: Grooves voor bierdrinkers## #review #3sterren
Geen wonder dat Noel Gallagher fan is van Kasabian. Diens zanger Tom Meighan staat met net zo'n verbeten vechtersbaaskop op het podium als broertje Liam Gallagher.
In ons land mag Kasabian dan niet de hoogste toppen scheren, toch treden de Britse lads met een onoverwinnelijke attitude aan. Dat charmeert...en is tegelijk een beetje aandoenlijk.
Maar kijk, het druppelt over de weide en de mensen lopen niet weg. Omdat Kasabian goeie songs heeft en een puike show neerzet misschien?
Zoals het fel drammerige 'Bumble bee' of de kopstoot die 'Shoot the runner' heet. Of de oorwurm 'Days are forgotten' en de werkmansdisco van 'Eez-eh'.
"Moshpit! Moshpit" scandeert Meighan voor hij de bierdrinkersgroove van 'Club foot' inzet. Maar u houdt het beschaafd en op wat rondspringen na blijft het ge-mosh beperkt.
Een echte regenbui blijft uit en dat stemt de fans gelukkig. Ze zwepen de band op die een helder 'Thick as thieves' inzet dat uitmondt in 'People are strange' van The Doors. Leuk.
Maar Kasabian heeft iets teveel middelmatige songs en die zetten een beetje een domper op het concert. Aan het slot slaagt de band er wél in de hele wei op en neer te laten springen. Oh ja en ze coveren 'Praise you' van Fatboy Slim. Feest.
Een goeie show, al bij al. #rw15

##Maxi Jazz And the E Type Boys: Ander maar niet beter## #review #2sterren
Raar en riskant: een artiest die op een groot festival materiaal komt voorstellen dat niemnd heeft gehoord. Zelfs als het een bekende naam is, zoals Maxi Jazz. Misschien vooral dan, omdat iedereen verwacht dat het zal klinken als Faithless.
Die illusie drukt Maxi Jazz, onberispelijk gekleed in groen zijden jasje en leren pet, met een paar stevige gitaarakkoorden de kop in. Dit is wat ze in Jamaica 'big people music' noemen, zegt hij, muziek voor volwassenen. Het eerste nummer, 'Back to the bottle', schreef hij al tien jaar geleden.
Hoe klinkt het? Als een bluesy Level 42, of een jazzy Police. In elk geval als iets wat in de jaren tachtig scherp op de snee was, met veel nerveuze breaks. De grote band bestaat uit patente, maar niet bijster creatieve muzikanten. Een probleem is ook dat Maxi Jazz een onmiddellijk herkenbare rapper is, maar een zanger van dertien in een dozijn. De nummers die zijn maat LSK zingt, klinken intrigerender en swingen meer.
Een aantal Stones hebben ook zo'n project met vrienden. Sympthiek om in een kleine club te zien, maar niet in een leeglopende tent op Werchter. #RW15
Rock Werchter voert de Kiss Cam in. Blijkbaar. Pre Die Antwoord liefde in The Barn! Hartjes! #rw15
Snoeiharde beats, graphics met spuitende penissen en Ninja in een dino pak: dat kan alleen Die Antwoord zijn! Het zotste feest van heel Werchter, nu in The Barn! #rw15
Yo-Landi heeft zes horloges aan. Voor de zekerheid he #dieantwoord #rw15

##Alabama Shakes: Rauwe versie van Aretha ## #review #4sterren
Brittany Howard is een powervrouw zoals je er zelden één ziet op een podium. Niet alleen haar verschijning is imposant, ook Howards stem is uniek. Ze laat haar kostbare instrument schuren en schreeuwen, en schuwt daarbij de mimiek en de gebaren niet. Wanneer Brittany de vuisten balt en uitschreeuwt: “I don’t wanna fight nog more”, dan gelóóf je haar. Meteen.
Die puurheid leverde haar een bijzonder warm onthaal op. De Barn puilde uit voor Alabama Shakes, en droeg Brittany eensgezind op handen. Zij liet zich graag meedrijven op de “goeie vibes in de tent”, zoals ze het zelf omschreef, en gooide er een doorleefd ‘Gimme all your love’ tegenaan.
Alabama Shakes wil af van het vintage-imago dat ze met zich meesleuren sinds de eerste plaat ‘Boys & Girls’, die gestoeld was op de rhythm ’n blues uit het diepe zuiden van de VS. Wellicht daarom bevatte de set voornamelijk songs uit de nieuweling, ‘Sound & Color’. Maar kijk, daar haalde Brittany weer eens uit als een rauwe versie van Aretha, en groovede de rest van de band erop los. Geen mens die nog heimwee had naar de dagen van ‘Hold on’. Benieuwd waar Alabama Shakes ons in de toekomst nog meer mee zal verrassen. Want dat zullen ze, ongetwijfeld. #RW15
Als de tent nog niet ontploft was, gebeurt dat nu: "I fink you freaky and I like you a lot!" #dieantwoord #rw15

##The Script: Danny's dikke suikerlaag## #review #3sterren De Ierse hitmachine viel meteen met de deur in huis. ‘Going to pieces’ en ‘The man who can’t be moved’ verleidden de toegestroomde menigte tot een potje meezingen van heb ik jou daar. Prompt stormde frontman Danny O’Donoghue het podium af en dook het publiek in, zijn GoPro-camera in de aanslag. Deze man belichaamt alles wat een tieneridool moet zijn en gedraagt zich daar ook naar. O’ Donoghue’s charisma is onnavolgbaar. De gillende meisjes bevestigden dat.
The Script wordt weleens eentonigheid verweten. Hun hits zijn variaties op hetzelfde thema. Daar valt wel iets voor te zeggen. Ook de cheesy arrangementen – het pianoriedeltje in ‘Superheroes’, de pompeuze drums in ‘The energy never dies’ – versterken het nineties-boysbandgehalte van The Script. Maar het zijn wél stuk voor stuk catchy songs.
En ja, wanneer O’ Donoghue zijn stichtende praatjes bovenhaalt – vrijwel elke song leek wel geschreven voor “al wie moeilijke tijden doormaakt en in zichzelf moet blijven geloven” – haakt de nuchtere popliefhebber misschien af. Want dit is pop met een dikke suikerlaag erbovenop. Te consumeren met mate. #RW15
##Die Antwoord: Sleet op het griezelkabinet## #review #2sterren
Heel de Barn uit haar dak, een bont arsenaal weirdo's op het podium: Die Antwoord zijn weer in het land. Maar beelden we ons iets in, of zijn de raps van Yolandi Vi$$er minder scherp dan vroeger?
Jarenlang was de grap dat Yolandi als naaktmodel zou poseren voor mannenbladen. Die in een wijde boog om haar en haar groep gingen: sexy ja, maar te eng, te ranzig. Maar ze lijkt steeds meer op een gewone pin-up. De groep heeft stukje bij beetje wat minder van die Zuid-Afrikaanse marginaliteit en steeds meer truuks die elke deathmetalband meezeult, en is er minder sterk door. #RW15
We baden hier in licht zo wit alsof het middag is: Muse is eraan begonnen. 'Supermassive blackhole' meteen als tweede song, alstublieft: deze groep heeft hits genoeg. #RW15
##Ben Harper: Koppigaard met een boodschap## #review #3sterren
Ben Harper is een koppig man. Aan bindteksten doet hij niet. Het was wachten tot op het einde voor een dankwoordje. Dat kwam er pas nadat de hele Barn ‘I believe in a better way’ had meegezongen, Harpers afsluiter met een duidelijke boodschap in deze barre tijden.
Aan compromissen doet Ben Harper evenmin. Hij is een singer-songwriter die het liefst met zijn gitaar op schoot kruipt – wat hij ook deed zodra het uptempo ‘Steal my kisses’ de revue gepasseerd was. Vanaf dat moment waren we vertrokken voor een intieme, bluesy set waarin Harper zijn gitaar – al dan niet op schoot – de volle vrijheid gaf. Ook zijn muzikanten kregen alle ruimte, en daarin was een glansrol weggelegd voor drummer Leon Mobley. Die moest zijn conga’s nog maar aanraken of het publiek ging al door het dak. Mobley's voortdurende glimlach werkte aanstekelijk; Harper en zijn Innocent Criminals maakten de wereld heel even wat mooier. #RW15
Strijkers én blazers. Gabriel Rios sluit Klub C af in stijl: met een half orkest. #rw15
Iemand uit het publiek slaagde erin om na 'Hysteria' even op het podium te raken en zelfs een soort breakdansje op zijn rug te doen - en toen greep de security in. Heeft misschien twintig seconden geduurd, maar toch een prestatie. #RW15
"Thank you for being here and not ... somewhere else." Somewhere else? Bedoel je dan bij Muse, Gabriel? #rw15
##Musissimo!## #review #3sterren
Muse had een lichtbank mee die zo krachtig was dat overvliegende piloten dachten dat ze al in Zaventem waren. En confetti. En opblaasballen. En gitaren die licht gaven in het donker. En ze begonnen eraan met zelfverzekerd heupwiegende versies van 'Psycho' en 'Supermassive black hole'.
Maar de overtreffende trap is ook muzikaal nooit ver weg bij de band, dus volgden ze dat op met een versie van 'Micro cuts' waarin Matt Bellamy falsettissimo zong en uitgebreid soleerde. En zo ging het het hele optreden verder: voor elke 'Plug in baby' waar het publiek lekker kon meezingen, moest het eerst zeventig solo's slikken. Geen groep is virtuozer dan het trio, maar hij heeft ook meer serieux dan goed is voor een mens. U werd, letterlijk, platgespeeld: onze hersens zeggen vier sterren, voor alle moeite, ons hart houdt het op drie. Maar eerlijk is eerlijk: het was een denderend slotsalvo voor Rock Werchter. #RW15

##Gabriel Rios: ## #review #3sterren
Wat hadden we te doen met Gabriel Rios. Hem viel de twijfelachtige eer te beurt om af te sluiten in Klub C, terwijl Muse de volksmassa naar de main stage lokte. Dat was eraan te zien: de Klub was amper voor de helft gevuld. Rios liet het niet aan zijn hart komen, en bedankte ons uitvoerig omdat we “hier waren en niet ergens anders”. Die zat.
Wie er zoal kwam opdagen? Een jong publiek dat wel zin had in een feestje. Logisch, aangezien Klub C in de afgelopen dagen voornamelijk elektronische en urban acts ontving. Alleen zat dansen er vanavond niet in. Rios had strijkers en blazers meegebracht en zijn set bevatte voornamelijk werk uit zijn recente album ‘This Marauder’s Midnight’. Lees: songs die ontdaan zijn van alle mogelijke tierlantijntjes en het moeten hebben van hun pure, soms gedurfde arrangementen. Mooi, daar niet van. Alleen was deze set misschien beter tot zijn recht gekomen bij valavond, in de Barn.
Het weerhield Rios en band er niet van om enkele pareltjes uit hun mouw te schudden. De nieuwe versie van ‘Broad daylight’ deed in niets nog denken aan de latino-sound van voorheen. ‘Police sounds’ klonk glashelder. En ‘Gold’ is goed op weg om een klassieker te worden - als het dat al niet is. Jammer dat tijdstip noch locatie goed zaten voor deze geïnspireerde set. #RW15
Nu nog watersproeiers die verder reiken dan de eerste rijen. Dan zou ik misschien ook jumpen. #coulcaf15
Annabelle Van Nieuwenhuyzen: wordt die dan nooit oud? Mama Couleur Café. #coulcaf15