Het nieuws dat er iemand gestorven is op de camping van Dour, is stilaan op het festivalterrein doorgedrongen. De meeste bezoekers laten het hun feest niet bederven, maar toch is het een drukbesproken onderwerp.
Op het vlak van drugs was het de laatste jaren met Dour zeker de goede kant aan het opgaan. Toch hoor je hier en daar ook iemand smalend opmerkingen maken over 'geen toeval'. Toch is het niet zeker of het overlijden wel aan drugs te wijten is. Voorlopig nog geen officiële commentaar.
DOUR. Within Temptation en Dour? Op het eerste zicht lijkt het te vloeken. Commerciële pianometal in het nest van de zelfverklaarde alternatieveling. Within Temptation is natuurlijk geen commercieel verzinsel en heeft haar wortels in underground metalkringen. Tonnen ervaring in elk geval. Het duurt even maar na een tijdje krijgt zangeres Sharon den Adel toch deining in de meute aan het hoofdpodium. Wel vraag je je soms af wat nog live is en wat op tape staat. Maar dat is misschien geen argument op een festival vol dj's.
DOUR. En met de digitale hardcore van Atari Teenage Riot is de nostalgiecirkel rond voor vandaag. ATR zweept een stampvolle tent op met een immer beukende set waar de energie van af spat. Enige antifascistishe retoriek bij 'No remorse' kon natuurlijk niet ontbreken. ATR: nog steeds keihard voouit met een venijnige precisie, zonder een blad voor de mond.
BLUES PEER. Elvis Costello dompelt 'Watching the detectives' in een poel van feedback en loeiende sirenes. Mooi hoe hij een nieuwe, unheimische invulling aan een oude kraker geeft.
BLUES PEER. Met intiemere nummers als 'Alison' en 'Shipbuilding' komt Costello amper boven het lustig keuvelende publiek uit. Jammer.
DOUR. Des te harder de regen, des te populairder de band in de tent. Bij BadBadNotGood stond de tent al vol genoeg. Kwam zeer langzaam op gang maar weet zowel dans- en rockfanaten aan zich te binden. Het publiek eet uit hun hand. Machtig.
DOUR. De bij onze zuiderburen erg populaire Franse hiphoppers van Joke zetten met hun vlammende raps de Jupiler Boombox op zijn kop. C'est le bordel, quoi!
DOUR. Het Britse Breton is een van die indierockbands die het verder zoeken dan uitgewoonde gitaren of goedkope emotie. Denk elektronica, eigenzinnige texturen en dikke bassen. Knap, maar minder intrigerend dan pakweg alt-J.
DOUR. De Franse routiniers van Loudblast en de jonge talenten van Sylosis lieten van zich spreken vanop de Cannibal Stage. Strakke boel, ware het niet dat ze al heel het weekend overdrijven met de decibels in deze tent. We kunnen wel wat verdragen na jarenlang in te kleine clubs naar pokkeherrie luisteren. Dit is er echter over.
DOUR. 'Everyday I love you less and less...' Kaiser Chiefs laat even meteen verstaan wat ze verlangen van het Dour-publiek: 'jullie gaan feestvieren en wel nu...'
DOUR. Terwijl Kaiser Chiefs de menigte op de weide aan het dansen krijgt, geeft Kreator-drummer Jürgen Reil aan The Cannibal Stage een demonstratie. Kreator is niet voor iedereen, maar miljaarde, hoe de Duitsers na al die jaren nog zo strak 'Enemy of God' en 'Violent Revolution' door de boxen kunnen blijven pompen.... stof tot verbazing. Stukjes Michael Jackson en Judas Priest bij de aankondiging van 'Flag of hate'. Teveel toespraak wel, te weing 'on with the show'.
DRANOUTER. Hier in het golvende Heuvelland beginnen ze niet met Boem! Paukenslag! Daarvoor lonkt het groene gras te veel en is de affiche in deze eerste uren wat te 'ervaren'. In de tent zingen enkele mannen dat de brug van Willebroek, die van Wannes van de Velde, nog steeds gesloten is.
DRANOUTER. Loudon Wainwright op zijn best. 'Een broer heeft een zuster nodig om te zien hoever hij kan gaan', zingt de vader van Rufus en Martha. Om daarna zijn twee favoriete thema's (verval en rottende liefde) samen te gooien in een toegejuichte folksong. Er zijn zo van die mensen.
Sterk concert van Billy Bragg in Dranouter. De Britse folkzanger speelde een rauwe set 'americana', een genre dat hij zelf definieerde als 'countrymuziek die gespeeld wordt voor mensen die van The Smiths houden'.
Bragg legde elke song luid en omstandig uit en maakte van het concert een soort rally, geheel in de lijn van zijn voorbeeld Woody Guthrie. Zo kregen de fascisten ervan langs, hekelde hij de groeiende kloof tussen arm en rijk en filosofeerde hij over de Nieuwe Man. Fans waren blij met 'Shirley' en 'A New England', maar het was vooral het grote hart van Bragg dat aansprak en op dit festival helemaal op zijn plaats was.
DRANOUTER. Mooi moment wanneer Klaas Delrue zijn vader Dries op het podium roept om samen een stukje Brassens te zingen. En het gaat de vader goed af.
SUIKERROCK. 'Op een geile manier, op een seksuele wijze.' Tienen krijgt er zin in en zingt mee met de Jeugd. Parental Advisory: Explicit Lyrics.
DRANOUTER. Luisteren of meezingen, vraagt Joost Zweegers. Het wordt het laatste en hij zet 'Wrong' in. Zweegers doet het vandaag solo, een heel verschil na zijn zinderende show met band
gisteren. Mooi om de stem nu beter te horen, en Pascal Deweze op tweede akoestische gitaar erbij is natuurlijk meerwaarde in 'Light of my life' en de uitbundige Beatles-cover 'Don't let me down'. Na een zenuwachtig begin wordt het nog best genoeglijk met Joost Zweegers solo.
SUIKERROCK. In Tienen blijft het voorspelde onweer uit. Goose zorgt voor elektronische donderslagen.
LOKERSE FEESTEN. 'Eyes of the south' en 'We knew him well'. Down wist ons te begeesteren in de AB en op Graspop vorig jaar. Zanger Phil Anselmo blijkt ook beter bij stem dan eerst gevreesd, maar echt beklijven doet de show van Down toch niet helemaal.
LOKERSE FEESTEN. Motörhead annuleert tegenwoordig drie vierde van zijn shows omwille van gezondheidsredenen. Zanger Lemmy blijkt met zijn gezegende leeftijd van eind de zestig jaar niet meer van de jongste. Bij veel festivalgangers leeft dan ook het gevoel: 'het kan wel eens de laatste keer zijn'. Het talrijk opgekomen publiek reageert dan ook enthousiast op klassiekers als 'Damage case', 'Stay clean' en 'The chase is better than the catch'. Pokkegeluid wel!
LOKERSE FEESTEN. 'We want to see if you can get louder than this annoying feedback here.' Gitarist Phil Campbell legt de vinger op de wonde. Motörhead brengt een aangename show maar zeker in het begin gooit de magere geluidskwaliteit roet in ons avondeten. Bij afluiters van het eerste bedrijf 'Killed by death' en 'Ace of spades' heeft het geluid hoorbare verbeteringen doorgemaakt. De afsluiter is uiteraard 'Overkill'. Headbangen maar in de gietende regen.
Hallucineer ik of loopt in de Castello echt een kerel rond die is verkleed als Jake De Hond van cartoonserie Tijd Voor Avontuur? Of moet dat de kangoeroe van Walibi voorstellen? En belangrijker: heeft die mens vrienden?