DOUR. De bij onze zuiderburen erg populaire Franse hiphoppers van Joke zetten met hun vlammende raps de Jupiler Boombox op zijn kop. C'est le bordel, quoi!

DOUR. 'Everyday I love you less and less...' Kaiser Chiefs laat even meteen verstaan wat ze verlangen van het Dour-publiek: 'jullie gaan feestvieren en wel nu...'

DRANOUTER. Hier in het golvende Heuvelland beginnen ze niet met Boem! Paukenslag! Daarvoor lonkt het groene gras te veel en is de affiche in deze eerste uren wat te 'ervaren'. In de tent zingen enkele mannen dat de brug van Willebroek, die van Wannes van de Velde, nog steeds gesloten is.

Sterk concert van Billy Bragg in Dranouter. De Britse folkzanger speelde een rauwe set 'americana', een genre dat hij zelf definieerde als 'countrymuziek die gespeeld wordt voor mensen die van The Smiths houden'.

Bragg legde elke song luid en omstandig uit en maakte van het concert een soort rally, geheel in de lijn van zijn voorbeeld Woody Guthrie. Zo kregen de fascisten ervan langs, hekelde hij de groeiende kloof tussen arm en rijk en filosofeerde hij over de Nieuwe Man. Fans waren blij met 'Shirley' en 'A New England', maar het was vooral het grote hart van Bragg dat aansprak en op dit festival helemaal op zijn plaats was.

SUIKERROCK. 'Op een geile manier, op een seksuele wijze.' Tienen krijgt er zin in en zingt mee met de Jeugd. Parental Advisory: Explicit Lyrics.

LOKERSE FEESTEN. 'Eyes of the south' en 'We knew him well'. Down wist ons te begeesteren in de AB en op Graspop vorig jaar. Zanger Phil Anselmo blijkt ook beter bij stem dan eerst gevreesd, maar echt beklijven doet de show van Down toch niet helemaal.

LOKERSE FEESTEN. 'We want to see if you can get louder than this annoying feedback here.' Gitarist Phil Campbell legt de vinger op de wonde. Motörhead brengt een aangename show maar zeker in het begin gooit de magere geluidskwaliteit roet in ons avondeten. Bij afluiters van het eerste bedrijf 'Killed by death' en 'Ace of spades' heeft het geluid hoorbare verbeteringen doorgemaakt. De afsluiter is uiteraard 'Overkill'. Headbangen maar in de gietende regen.

Niet op Pukkelpop? Beluister onze festivalradio!

PUKKELPOP. Welke groepen willen The Kooks vandaag zelf gaan bekijken?

Op hun best zijn The Spectors als frontvrouw-bassiste Marieke Hutsebaut en haar toetseniste samen zingen, en het contrast met de kwaaie gitaren van de band het grootst is. Hun bio vermeldt Britse shoegazebands als invloed, maar wij hoorden een harder, Amerikaanser geluid: gruizige popliedjes over onvervuld verlangen en nog pijnlijker vervuld verlangen.

PUKKELPOP. Het is heerlijk toeven bij de atmosferische dubpop van Forest Swords, maar na veertig minuten dreigen zijn soms wat plechtstatige slowmotionlandschappen je in slaap te sussen. Met wat meer dynamiek zou zijn show je helemaal bij het nekvel grijpen. Niettemin een lekkere, zij het mistroostige hap.

De verrassing is er op de nieuwe plaat Donker Mag wat af, maar we gingen ervan uit dat Die Antwoord live nog steeds een griezelig circus van jewelste zouden opvoeren, en de Zuid-Afrikanen stelden niet teleur

PUKKELPOP. 'Dit is onze 1.600ste show', geeft Frank Turner ons mee. In eigen land is hij een superster die Wembley vult, maar hier krijgt de Britse folkpunker de Marquee maar matig gevuld. Hij moet het dan ook opnemen tegen Outkast op het hoofdpodium.

Johanna en Klara Soderberg van First Aid Kit spreken zo goed Amerikaans dat ze echte country-chicks lijken. Maar ze kopen uit Zweden, en kregen op Pukkelpop een luide ovatie na een vriendelijke set die hen op hun best en hun zwakst toonde.
Op hun zwakst zijn ze wanneer ze country als een invuloefening zien. Liedjes als 'Heaven knows' zijn al te duidelijk vingeroefeningen zonder ziel. Country is geen speeltje.
Maar soms sloeg het zeer aaibare duo een andere toon aan. Met donkerder gitaarwerk, nadrukkelijk de mineurkleur zoekend, werden 'Lion's roar' en een cover van Jack White's 'Love interruption' mooie momenten. De hoge stemmen kregen in de diepte gewicht mee en je kon gaan begrijpen waarom Conor Oberst het tweetal voor zijn jongste plaat inhuurde.

Waar is iedereen toch? Wild Beasts speelt een bloedmooi concert, maar de Club-tent raakt alweer matig gevuld voor deze Britse artpoppers.

Wild Beasts verwijst in zijn naam naar de fauvisten, en gaat net zo met popkleuren om als de schildersstroming van weleer. Zijn artpop is onversneden, fel en fris. Wie surft er tegenwoordig nog zo vernuftig tussen bloedmooi en uitdagend zoals deze Britten in 'Daughters' en 'A dog's life'? En dan die androgyne tenor van Hayden Thorpe, niemand die venijn zo'n zachte glans geeft. 'Don't confuse me with someone who gives a fuck', fluistert hij bijna in het in deze donkere tijdsgeest geprikte 'Wanderlust'. De bijval is beperkt, maar dit is een bloedmooi concert van een band die indiepop een nieuwe dimensie geeft.

Die op de groei gekochte short die Chlöe Howls droeg, is blijkbaar een rage, want ook de meisjes van Icona Pop dragen er een. Hun intro is een medley waarin we flardjes 'All night' en 'We got the world' horen. Lukt best, want ook alle volgende nummers klinken krek hetzelfde: als zwakkere doorslagjes van 'I love it', dat afsluit. Het publiek gaat uit de bol, maar wij denken: K3 voor volwassenen.

The National kon het toch niet helemaal waarmaken. Een veelbelovende set ging door drank en slordigheid de mist in.

Doordat The National de bal veelal missloeg, kon rapper Macklemore zich kronen tot winnaar van de avond.

Weet u wat u gaat bekijken zaterdag op Pukkelpop? De drie tips van School is Cool.

Dikke trapbeats, zwiepende elektro en vette funkgitaren? Jep, Altrego is Jasper Erkens 2.0. In de Marquee duwt hij funky dag drie op gang. Lekker!

Waar staat de zangeres? Wel, Marble Geluiden hebben het (on)geluk dat hun twee bekendste singles een gastzangeres in een opvallende rol hadden. Maar een volle Wablief leert dat de groep zoveel meer te bieden heeft: ingenieuze weefsels van de zachte stem van Pieter Van Dessel en piano, met hevige uitbarstingen op gitaar (merkt u hoe we de lelijke term 'postrock' proberen te omzeilen?) en niet minder dan drie blazers. Mooi, mensen, mooi! En nog mooier: u bleef na de hit 'Leave a light on', met Aino Vehmasto (van I Am Oak) als gaste, gewoon staan voor de Sigur Ros-Iraanse klankenpracht van 'Evenings'.

Beklijvend concert val St. Vincent. Of zullen ze zeggen 'performance'? De New Yorkse avantgardiste leverde ongetwijfeld een van de meest rauwe
en tegelijk gesofisticeerde sets af.
Hoekige funkrock als basis, dwarse gitaarnoise als wapen. En veel robotische bewegingen tussendoor, met een zinderend 'Your Lips are red' op het einde, waarbij de gitariste zich letterlijk overgaf aan het publiek. Pukkelpop was even erg arty.