Verbod op sterke drank op het strand tot eind september
De rellen in Blankenberge van afgelopen weekend blijven nazinderen. De gouverneur van West-Vlaandere...
Festivals
-
-
Dua Lipa
Aperolflop
Is Dua Lipa de toekomstige Queen of Pop? Met haar populariteit zat het alvast snor. Tot ver buiten de Dance Hall stond het publiek rijen dik om een glimp van het Brits-Kosovaarse popsterretje op te vangen. Jonge meisjes in glimmende jurken, Aperol in de hand, maar ook bonken in blote bast die heftig met bordjes om haar aandacht bedelden.
Allemaal dankzij een handvol singles, waaronder 'Be the one', dat de afgelopen maanden een gat in de ether brandde.
Eén groot feest werd het niet. De popsongs van Lipa zijn donker en traag, maar nog niet sterk genoeg voor een volwaardige set. Het massaal meegezongen 'Be the one' is met zijn eightiessnit eigenlijk een buitenbeentje.
Lipa liep ook niet over van de présence. Een rodeobroek en dinoshirt, echt? Goed, ze is nog erg jong, maandag wordt ze 21, maar voorlopig heeft ze niet het mysterieux van pakweg Lana Del Rey of het stoutmoedige van Rihanna om het boeiend te houden.
'Hotter than hell', waarin ze haar diepe stem goed uitspeelde tegen een Oostblokbeat, maakte op het einde een deel goed. De tent gutste van het zweet, maar 'the one' is ze nog niet.
-
-
Komen vreten
Sorry Skippy, maar je bent zó lekker!
Zicht:Bij het standje van "Vleeswolf" kan je maar één broodje bestellen: eentje met kangaroosteak. Het geheel ziet er als een hamburger uit met lekkere groentjes en een sausje tussen twee broodjes, maar is dus wel degelijk met secuur gesneden steak in plaats van gehakt.Smaak:Ik ga hier heel duidelijk over zijn: DIT MOET JE ETEN! Het vlees is tot de perfectie gebakken en afgekruid en de combinatie met rauwe rode kool, ajuin en hun overheerlijk sausje maakt dit broodje een waar smaak-orgasme. Sorry Skippy, maar je bent zó lekker!Handigheid:Hamburgers kan je met één hand opeten en dat is hier niet anders. Omdat het zo verdomd lekker is blijkt de papieren hoes waarin ze het broodje meegeven zeer handig: de weinige stukjes die naast je mond vallen worden hierdoor opgevangen om ze daarna alsnog naar binnen te smikkelen!Sfeer en gezelligheid:De vriendelijke Hollanders zijn uiterst sympathiek en de bediening gaat vlot. Geen enkel minpunt te bespeuren hier, enkel extreem lekker eten!
-
Warhola
Het brein van de Belpop
'Ik ben blij dat we onze tijd genomen hebben', zei Warhola-frontman Oliver Symons in april in De Standaard over zijn debuut-EP, 'Aura'. Daar had hij na zijn zegetocht in Humo's Rock Rally twee jaar aan gesleuteld. 'In 2014 had ik dit nog niet gekund. Zo'n sound steek je niet in een paar weken ineen.'
Na zijn passage in een volgelopen Castello begrijpen we dat al te goed. Warhola bedelft aalgladde r&b onder een bevreemdende bootlading synths (drie stuks op het podium) en voegt er furieuze drums (twee stuks) aan toe. Maar pièce de résistance is Symons' torenhoge falsetto: dat is wat hem onderscheidt van genregenoten als Sohn, The Weekend, of Oscar & The Wolf.
Midden het publiek spotten we een hevig joelende en dansende Mathieu Terryn, die naar zijn Bazart-luitenant kwam kijken. Symons is niet zo'n enthousiastere volksmenner, maar liet zijn bassen het werk doen: tot achteraan de tent werd gedanst, op een set zonder zwakke punten, die rustmomenten afwisselde met power. Het bewijs dat je niet half in slaap moet vallen om sexy te zijn, iets wat veel genregenoten op deze Pukkelpop-editie niet leken te vatten.
Vooral Warhola's eindsprint maakte indruk. Met 'Red', 'Unravel' en 'Lady' heeft Symons drie kanjers van songs. Maar ons hoogtepunt was toch de Drake-cover 'Hold on, we're going home', waaraan de Antwerpenaar een funky diepgang gaf die het voorheen miste. Plots werd duidelijk
waarom Bazart pas echt Bazart werd toen Symons erbij kwam, en waarom hij ook al
op Tsar B-nummers additionele productie mocht doen: Symons heeft er verstand van. Als dit het resultaat is, mag hij wel vaker zijn tijd nemen.
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Yolandi Visser van Die Antwoord roept haar instagramvolgers op om Rihanna te helpen met haar 'dressing problems'. 'She doesn't know how to put her jacket on. She needs help. Som1 plz dress her, help her,...'
Anders maken we er meteen een benefiet van? Die Antwoord speelt na Rihanna op de Mainstage. -
Nao
Klein meisje, grote stem
Beeld het u in: een klein meisje met een grote bos haar, in een strak ingesnoerde harembroek, die in helwit tegenlicht christusposes aanneemt. De Londense zangeres Nao, tot nu toe vooral bekend als stem van Mura Masa's 'Firefly', weet een beeld neer te zetten dat op het netvlies blijft hangen.
Haar debuutplaat For All We Know is nog geen drie weken uit, maar de Castello was toch driekwart vol. Voor de schaduw kwam dat publiek niet, want het was binnen zo broeierig heet dat je zonder problemen wiet kon kweken. Nao deed daar nog een schepje bovenop met lome funk, soms met een streepje dubstep. Ze houdt van Prince, dat was te horen aan 'Girlfriend' (een hommage aan, geen cover van) en liet haar stem mooi krullen in het krolse 'Happy'. Halverwege zat er één trage teveel die het meer van virtuositeit moest hebben dan van inspiratie, maar met 'Firefly' en de vorige single 'Zillionaire' sloot ze voorbeeldig af. De hele Castello aan het dansen en wij gelukkig weg, terwijl meisje Nao door een apetrotse meegereisde entourage werd geknuffeld.
-
Wolfmother
Teletijdmachine naar het verkeerde tijdvak
Het leek wel een videoclip uit de seventies, maar dan in 3D: Wolfmother op het hoofdpodium. Fuzzy krullenbollen? Check. Hippiebandana's? Check. Gitaren met dubbele nek? Check. Zwiepende orgels? Check.
Toen het powertrio tien jaar geleden zijn kop aan het venster stak, ontpopte het zich tot een Australische versie van The White Stripes. Maar een decennium en vier platen verder zit er nog maar weinig rek op hun steeds pompeuzer wordende rockgitaren. Zijn beste nummers blijven ook afgekloven 'oudjes' 'The joker' en het bij Black Sabbath in bed gekropen 'Woman'. Die compacte songs bleven ook weg van foute hairmetal. Toen frontman Andrew Stockdale en co het met proggy toetsen opgezadelde 'White unicorn' inzetten, viel de set een beetje dood.
'Apple tree' had de energie maar niet de branie van Jack White, maar eigenlijk moest je je afvragen wat deze band vandaag nog op dat hoofdpodium deed. Veel enthousiaste fans vooraan, maar een paar rijen ver stierf het applaus snel uit. Nope, de teletijdmachine van Wolfmother flitste je vandaag naar het verkeerde tijdsgewricht.
-
-
Terwijl de Marquee zich voornamelijk met zestienjarig oestrogeen vult, staan de baasjes van Bazart wat zenuwachtig in de coulissen te schuifelen. Stilte voor de storm.
-
-
Tom Odell
Braaf, ballads!
Tom Odell werd drie jaar geleden door de krampachtig hippe Britse pers afgedaan als een leverancier van brave ballads voor ouwe mensen en tienermeisjes. Ze hebben die mening al wat bijgeschroefd: die pianoballads zijn live een pak luider dan je zou verwachten, met stevige drums van Andy Burrows (ex-Razorlight) en een hipster-percussionist die voor de dramatische armzwaaien zorgt. Want Odell blijft natuurlijk een beetje gevangen achter zijn piano. Hij deed een lofwaardige poging om ons aan het dansen te krijgen met 'I know', een en al viriele samenzang met de hele band, maar het was gewoon te heet voor het grote podium.
Odell bleek een verrassend sterke zanger, die ongelooflijk hoge noten zong in het wat melige 'Sparrow' en 'Can't pretend' samen met zijn backingvocaliste Annabell Spoon van tonnen rauw gospelgevoel voorzag. Het is nog steeds zijn beste song, al waren de meisjes vooraan even enthousiast over 'Grow old with me', wat echt alleen aan de tekst kan liggen. Met de opgefokte beat van afsluiter 'Magnitude' kreeg hij vooraan toch wat mensen aan het dansen. Een lofwaardige set, al is het een beetje zorgwekkend dat zijn beste nummers van zijn eerste single dateren.
-
-
-
Warhaus
Gainsbourg met speldenprikken
Frontman Maarten Devoldere profiteert van de sabbat van Balthazar om zijn Warhausproject van zijn hobbystatus te ontdoen. En kijk, in de Club mocht hij zijn wat protserig getitelde debuutplaat We fucked a flame into being meteen voor een volle tent voorstellen.
Devoldere, koel als altijd, had drummer Michiel Belcaen van Balthazar mee en op gitaar/toetsen soundwonder Jasper Maekelberg. Zijn lief Sylvie Kreusch van Soldier's Heart danste achteraan op een riser als een sensuele sirene en verstrengelde haar stem met die van haar wederhelft. Zelf wisselde hij tussen bas, trompet, tamboerijn en melodica.
Warhaus geeft een donkere twist aan de seventieschansons van Gainsbourg en de lethargische woordenstroom van Cohen. Live zet de band vooral in op bezwerende grooves, zoals in het instrumentale 'Beaches'. Bij 'Here I stand' leek het alsof we in 'Theme from turnpike' van Deus verzeild waren.
Maar Warhaus heeft ook goede songs, zoals 'The good lie' en 'I'm not him', dat met zijn wulpse beat naar 'Elle et moi' van cultzanger Max Berlin lonkte. Speldenprikken van atonale trompet- en gitaarerupties hielden je bij de les.
De set miste nog wat olie, maar Warhaus mag wat ons betreft tot een blijver uitgroeien.
-
-
-
Vanop de wei kijken naar je vader die Coely op de mainstage aankondigt. Die rol is weggelegd voor Eppo Janssen, zoon van Luc en tevens ook nog programmator van Pukkelpop.
-
-
-
Faces On TV
Een betere Balthazar dan Balthazar
Hebt u zich ooit afgevraagd hoe Bazart, Tsar B en Soldier's Heart aan hun zwoele, spookachtige geluid komen? Het antwoord heeft een flinke baard en mocht met Faces On TV Pukkelpop aftrappen. Frontman Jasper Maekelberg maakt in sneltempo naam als producer/mixer/alleskunner in de studio, maar palmt met zijn eigen band nu ook podia in.
Met amper één EP onder de arm bulkt Faces On TV nog niet van het materiaal, en te vaak vullen ze die gaten op met atmosferische soundscapes. Maar in hun afgewerkte songs klinken echo's van Radiohead anno King of Limbs (die sambaballen in 'Run Against The Stream!') en tonen ze zich haast een betere Balthazar dan Balthazar.
Maekelberg zeilt moeiteloos van een bezwerende falsetto naar een krachtig rocktimbre, en de handtekening die toetseniste Dienne Bogaerts toevoegt aan elke song doet uitkijken naar een volwaardig album. Nu enkel nog wat werken aan de podiumprésence, en die smoelen komen geheid nog op tv.
-
In de Castello brandt de lamp. Ik bedoel de zon. Excuus. -
Zacht zonlicht, een mooi programma en het meest verse gras dat we deze zomer al geroken hebben: we zijn zo enthousiast over deze Pukkelpop-editie dat we het niet eens erg vinden dat Sean Dhondt en zijn tamboerijn hem mochten aftrappen. -
Als ik naar de laatste foto op zijn smartphone vraag, toont Simon (20 jaar) mij dit beeld. "Gaan bezinnen in het Vinne, dat zou de titel kunnen zijn. Het is mijn allereerste kennismaking met het Vinne en de natuur in het algemeen eigenlijk. Mijn ouders waren op vakantie, het ideale moment dus om een stukje Belgisch wildlife te ontdekken. Dat is het zo een beetje, tja, huh. Oh trouwens, nu jij hier toch bij mij staat, mag ik ook nog even de groetjes doen? Doe maar aan Emily (zo heet ze toch he?) van Tinder." -
Sean, is er een festival waar je hem deze zomer nog niet spotte, Dhondt mag met zijn Manoeuvres de Castello openen. Naast zijn band, bracht hij ook een ganse verzameling bakvissen mee. En neen, niet die onderwaterdieren. -
Ik ben nog geen kwartier op de wei van Pukkelpop of ik maakte al de meest vreemde ervaring van de avond mee. Een oude caravan, volgestouwd met ontelbare knuffels, al dan niet van hun ledematen ontdaan, pronkt op een stukje wei dat voor de gelegenheid tot 'tour d'artistique' omgedoopt is. Dit is dus kunst, staat er op een bordje. Ik vind het eerder akelig. -
-
-
-
Lost Frequencies
Een dj met verlatingsangst
'Ne me quitte pas': zo begon Lost Frequencies in Lokeren zijn set. Eerst in de versie van Jacques Brel, maar langzaam schoof hij er zijn eigen beats onder. Angst dat we hem zouden verlaten was nochtans niet nodig. De Oude Kaai stond zo tjokvol dat het haast een Dodentocht was om van de ingang naar ergens vooraan het podium te raken. Laat staan dat je zou kunnen weglopen.
Toch was dit een wat vreemde ervaring. Felix De Laet stond er immers als dj, maar het publiek stond toch vooral te kijken naar het podium alsof het een concert was. En op dat podium gebeurde natuurlijk bijzonder weinig. Want een dj kan nu eenmaal weinig meer dan plaatjes draaien en met zijn handen zwaaien. Daarom was het niet slecht dat hij voor zijn eigen nummers wat gastzangers had meegenomen: Emma Bale, Lea Rue en Janieck Devy. Het joeg een rimpeling door het publiek, maar erg groot was die niet. De meest enthousiaste reacties verzamelde hij nog telkens hij korte stukjes uit hits liet horen, zoals 'Jump around' van House of Pain of 'What is love?' van Haddaway. En toen hij 'Opus' van Eric Prydz aankondigde als een van zijn favoriete, dachten we 'Ja!'. 'Maar het is ook wel een erg lang nummer', verontschuldigde hij zich. En inderdaad: het heeft een intro die zo lang duurt dat de Antwerpse kathedraal sneller gebouwd lijkt. Maar net toen we die intro helemaal achter de kiezen hadden, brak hij het liedje bruusk af. Het was een beetje tekenend voor heel zijn set: echt van de grond kwam ze nooit.
-
-
-
-
-
Rebirth Collective klinkt een beetje als St Germain. Of een beetje veel.
-
-
En op het einde van z'n pianosolo krijgt Jef Neve een knipoog van Typhoon. Die twee zijn écht vrienden, zo veel is duidelijk.
-
-
-
-
-
