Bijen zijn belangrijk voor bruto binnenlands product
Stuifmeel is goud waard. Letterlijk dan. Want bestuivers brengen ons jaarlijks een kwart miljard eur...
Festivals
-
Tip voor de volgende dagen: sta op tijd aan uw favoriete act. Vandaag was onder andere hotel Flume meteen volgeboekt. Je kan de optredens in dat geval wel buiten op groot scherm volgen. -
Disclosure
Chique house voor vermoeide mensen
De Engelse broers Guy en Howard Lawrence zijn over het Kanaal megapopulair geworden met chique house en hebben en passant de carrières gelanceerd van zangers als Sam Smith, die zong op hun vroege hit 'Latch' . Smith was er dus uiteraard niet bij, al was hij wel gesampled te horen in 'Omen', maar voor 'Willing and able' hadden ze Kwabs mee, en 'F for you' zongen ze gewoon zelf, zonder zelfs een sample van Mary J Blige. En eigenlijk klonk dat prima. Met 'Bang that' ging het ritme omhoog en draaiden de broers, die achter designtafels stonden met een hoop instrumentarium, de basknop fluks naar rechts. Guy probeerde ons een paar keer te laten meezingen, met weinig succes, maar gedanst wordt er wel, tot ver achterop de wei: het is een lange dag geweest.
-
Guy en Howard Lawrence houden hun imago van sympathieke eenvoudige jongens hoog: 'We zijn compleet verbijsterd dat we na Paul McCartney mogen optreden - geven jullie nog eens een applaus voor Sir Paul?'
-
Goodnight Rock Werchter! -
Een giechelende James Blake vergeet zijn tekst en begint grinnikend opnieuw. Dat deert het publiek niet, want hartjes all the way!
-
Years & Years
Met de groeten van de meisjes
Er mangelde een en ander aan het optreden van Years & Years vorig jaar in The Barn, maar ondertussen is de groep uitgegroeid tot een bona fide tienersensatie. Het gekrijs dat opsteeg toen Olly Alexander, gekleed in een oversize jek uit thermische dekens, was lang niet gehoord in Werchter. Nu had de groep vooraf de boel opgezweept met een kisscam, een wat flauwe truc, dus waren we van plan streng te zijn. Maar de opener 'Foundation", dat ALexander met minimale begeleiding zong, was wel bezwerend. En de versie van 'Take shelter" die ze eraanplakten, stak efficiënt het vuur aan de lont.
Alexander heeft een voorliefde voor lelijke broeken en divaposes - meer gekrijs elke keer dat hij hurkte op de rand van het podium - maar hij is ook een sympathieke kletskous die niet naliet te zeggen hoe diep ongelukkig de band was met de 'huidige situatie in het VK'; dat was om de song "Borders" in te leiden.
De oude hits klonken, groter, gladder maar ook beter dan vroeger. Het enige probleem dat de band nu moet oplossen, is dat songs als 'Border" en 'See me now' vrij generisch uptempo materiaal zijn, zonder de lichtvoetige charme of melodie van 'Desire" en 'King', die uiteraard tot het laatst werden bewaard. Een bij voorbaat gewonnen match, zeker, maar ook een sprong vooruit vergeleken bij hun vorige passage.
-
Wie zich niet meer in de tjokvolle Barn kon wurmen voor Years & Years, kijkt buiten vanop een tribune naar een groot scherm. Wel iets minder sfeer. -
Dit dus. De hele dag. Bij alle concerten. Zelfs bij McCartney. #willgriggsonfire
-
Paul McCartney
Groot hart schorre stem
Ruim twee uur speelden Paul McCartney en zijn band op Rock Werchter. Een afspraak met de geschiedenis was het zeker, want Macca diepte veel songs uit de catalogus van The Beatles. En van Wings. En uit zijn soloplaten. Maar onvergetelijk? Toch niet.
Was hij verkouden? De stem was zwak, schor en gewoon niet bij machte om sommige songs te dragen. Het eerste halfuur was bijna om medelijden van te krijgen. Daarna was het soms beter. Maar toch...
Wel een goeie set. Macca speelt steeds dezelfde set en knipt hooguit wat weg als een festival minder lang mag duren. Dat is eigenlijk jammer. Hij had best wat ruiger mogen spelen. Een topmoment was het stukje 'Foxy Lady' met 'I've got a feeling' erachteraan.
Ook groots was de opeenvolging klassiekers op het einde. 'Something' zal altijd majestatisch blijven. 'Let it be' en 'Hey Jude' waren warme meezingers. 'Live and let die' was vuurwerk.
Tussenin rommelde het wat. Klein en sober past niet op zo'n groot festival. Hoe mooi 'Here Today' ook klonk. Maar Rock Werchter kreeg een feest en daar waren velen al heel blij mee.
-
'De volgende song heet 'Borders'. Wij vinden dat er zo weinig mogelijk 'borders' moeten zijn in de wereld. Het hoeft geen betoog dat we erg, erg bedroefd zijn over wat er nu in het VK gebeurt.' Zelfs de tieneridolen van Years & Years doen een Brexitpraatje.
-
Sigma
Intervaltraining vermomd als concert
Are you ready for the drop?', bleef Sigma-hypeman Justyce eindeloos vragen. Het antwoord was telkens overdonderend ja: Werchter voelde wel wat voor een feestje.
Het Britse drum-n-bassduo trakteerde Klub C op een schijnbaar eindeloze resem clubhits. 'Holding on', 'Redemption', 'How deep is your love': het zijn prefabknallers die allemaal eenzelfde patroon volgen, maar de hele set werd van voor naar achter meegezongen. Een unicum waarvan veel rockbands alleen maar kunnen dromen.
Sigma bracht voor zijn liveshow een drummer, twee mc's, een gitarist en twee zangeressen mee, maar vooral veel voetbalsfeer. Een IJslandse haka, 'Ooh Mousa Dembélé' en het stilaan onvermijdelijke 'Will Grigg's on fire' vonden meteen weerklank bij het onophoudelijk springende publiek - eigenlijk had dit meer weg van een intervaltraining dan van een concert. Maar het ultieme konijn uit de hoed kwam er in de vorm van een akoestisch 'Feels like home', waarbij de dj's werkloos toekeken, breed grijnzend naar mekaar. Een mentale high five. Verdiend.
-
De geur van muggenmelk en een zeker soort gedroogd gras, stijgt langzaam vanop de weide richting neusgaten.
-
New Order
Oudjes tonen even hoe het moet
Laten we wel wezen: het is vreemd dat Years & Years na New Order geprogrammeerd staat in The Barn, en na het stormende optreden van de veteranen uit Manchester zullen de jonkies uit Londen veel spinazie moeten eten. New Order koos nochtans niet voor een gemakkelijke greatest hits-set: aftrappen deden ze met 'Singularity' van de nieuwe plaat Music Complete, waarvan ook 'Tutti frutti' en 'Plastic' passeerden. Maar die comebackplaat is een goede plaat, en veel oude fans ontdekten dat de nummers gerust naast oudjes als 'Bizarre love triangle" konden staan. Het applaus werd na elke song enthousiaster, de tent begon vervaarlijk te trillen toen 'True faith", 'Blue monday" en 'Temptation' werden gespeeld. Ja, Bernard Sumner zong net niet vals in 'Sirens", maar wat een drive heeft dat nummer. En wat gingen we blij buiten, oude en nieuwe fans verenigd.
-
Bij Sigma hebben ze een truitje van De Bruyne op de kop weten te tikken. Clevere jongens. #kenuwpubliek
-
Macca speelt nu al zijn Bordeaux jasje uit. Grapje: 'And that is the big wardrobe change of the evening'. De man ziet er goed uit maar de stem is zwakjes.
-
Het EK Voetbal laat zijn sporen na: aan de Main Stage zagen we mensen de haka van de IJslanders doen, in Klub C klinkt het van 'Will Grigg's on fire'.
-
Kopjerol voor Paul McCartney!
-
Flume
Meer dan een tapijtjesmaker
Zou er een deelverzameling bestaan van mensen die zowel naar Flume als Paul McCartney gaan kijken? De gemiddelde leeftijd in de afgeladen volle Klub C moet zowat op de helft van de rest van de wei gelegen hebben. Om maar te zeggen: Flume is hip.
De 24-jarige producer uit Sydney staat garant voor gezapige beats en futuristische blieps - excellent materiaal om op en neer te veren. Of om mee te zingen: Harley Streten zat de hele tijd met de neus tussen de knoppen, maar het publiek nam de zanglijnen van Lorde, Vince Staples en AlunaGeorge probleemloos over.
Streten toonde zich meer dan een tapijtjesmaker, en jaagde het tempo geregeld snoeihard de hoogte in. Dat deed hij ook met het publiek: bij 'Never be like you gingen plots een dertigtal mensen andermans nek in. Flume deed Klub C bijwijlen klinken als een Tetrisspel. En iedereen weet hoe verslavend dat is.
-
Gutterdämmerung
Iggy Pop is een gevallen engel
Metalband? Check. Kunstige zwartwitfilm? Check. Vuurwerk en ontploffingen? Uiteraard! Gutterdämmerung noemt zichzelf 'de luidste stille film ter wereld', maar de Belgisch-Zweedse regisseur Bjorn Tagemose doet zijn project er wat oneer mee aan. Het is, om maar eens een beladen woord te gebruiken, een totaalervaring, waarbij het publiek juichte elke keer een oude held op het filmscherm verscheen - en omdat Tagemose zowel Iggy Pop strikte als Grace Jones, wijlen Lemmy van Motorhead, Josh Homme en vele anderen, werd er vaak gejuicht. Maar toch het luidst voor Lemmy, wiens 'Ace of Spades' twee keer de revue passeerde, met gigantische moshpartijen tot gevolg.
Live werd de soundtrack gebracht door een strakke band met gastzangers: Cathy Van Roy haalde haar vier octaven uit de kast voor de stukjes Wagner, Jesse Smith bleek ongelooflijk veelzijdig en energiek, een als priester geklede Henry Rollins was de verteller.
Het verhaal over een satanische gitaar die iedereen wil hebben/vernietigen raakt kant noch wal en zonder de muziek zou de film een aaneenschakeling van prachtig gefotografeerde videoclips zijn, maar de mix van cartoonhumor, Wagner, spaghettiwestern en de hele apocalyptische encyclopedie van de metal - Iggy is natuurlijk een gevallen engel, en Grace als we ons niet vergissen God de Moeder, zorgde voor een permanente grijns op ons gezicht.
-
Ellie Goulding
Grote zus wordt superster
Ellie Goulding was gekleed in blingbling en leer, getekend Ivy Park. Het tekent haar nieuwe status. Of liever: haar ambities. De grote zus die ons op het podium advies gaf over de liefde, is nu op zoek naar een topplaats in het pantheon van de popmuziek. Met hippe visuals en rook en veel nieuwe songs in R&B-modus probeerde ze het publiek in te palmen. Dat lukte niet. Je gelooft het niet. Ze danst niet goed, ze vertelt te graag. Daarom was 'Lights', met enkel piano, veel beter en werd ze weer menselijk toen ze over de donkere tijd sprak en de liefde predikte, wat 'Army' zinvol maakte. Natuurlijk was 'I need your love' prettig en 'Burn' is gewoon goeie stevige pop, maar we zijn bang dat Ellie ons wat ontsnapt is. Hopelijks verliest ze zichzelf niet in die race naar wereldroem. Haar meute fans op de eerste rijen blijven haar alleszins wel trouw maar heel ver ging het appeal niet.
-
Snoezigste popprinses Ellie Goulding mikt op emoties én dansbenen. 'Give each other all a hug' -
Ellie kan nog wat peper in haar gat gebruiken. De gillende meisjes op de eerste rij daarentegen.
-
Onder de noemer 'yolo': zet eens een piercing op een festival -
Jesse 'the Devil' Hughes wordt in de film Gutterdämmerung een pistoolheld. -
... En Iggy Pop een duivel -
Tussen twee optredens weet ik me perfect te amuseren.
-
'Vooral de T-shirts van Paul McCartney verkopen hier vandaag als zoete broodjes' -
'Ik ben een enorme fan van Paul McCartney en volg hem al vanaf de jaren '60. Voor mij is hij een icoon, ik kijk dus erg uit naar zijn optreden vanavond' -
Jake Bugg
Snedige dromer voor jonge meiden
Jake Bugg kon zich vanaf de eerste noot verheugen op hordes jongedames die zijn songs van het eerste tot het laatste woord meezongen. Hij is er 22, zet constant die pruillip op en zingt met een hoge stem: allemaal erg aaibaar. En hij kan liedjes schrijven, met veel gevoel voor rockabillly in 'Put out the fire' en 'Gimme the love'. Bugg liet geregeld proeven van de donkerder songs van zijn nieuwe album, scoorde tot rij 50 met zijn radiohitjes, maar bekleef best toen hij wat meer gedreven liet horen dat hij best goed gitaar speelt en nijdig kan uithalen. Maar dat gebeurde net wat te zelden.
-
Guy Garvey
Cerebrale teddybeer
De regen dreef de mensen naar The Barn, en daar was het aangenaam toeven bij de fluwelen stem van Guy Garvey. De peperkoeken Elbow-frontman ging vorig jaar solo met doordachte, jazzy popsongs: muziek voor wie graag in zijn baard krabt tijdens het luisteren.
Het is eclecticisme voor een breed publiek: wie wil wegdromen kreeg een tedere melodica, headbangers likkebaardden bij de bongo's en overstuurde synths in een hitsig 'Angela's eyes', en politieke dieren werden vergast op alweer een Brexit-excuus ('my country made a ridiculous decision'), dit keer tijdens een anekdote over een dood konijn. Dat heet: van alle markten thuis zijn.
-
Een soort van Haka met Walk Of The Earth, daar is het publiek wel voor te vinden!
-
Zo kan je natuurlijk ook een optreden beleven -
Gezelligheid troef hier tussen de optredens door. -
He Werchter, zullen we straks een minuut stilte houden voor de enkel van Jan Vertonghen?!
-
De vraag die iedereen zich stelt: hoe zou het zijn met de modder? Onze moddermeter klokt af op niveau 4: bottines. -
Regen? Welke regen? Wij doen gewoon van me-time op locatie. -
Zoals je ziet, de Belgische vlag danst nu al mee! -
Gezellig hier onder de oranje bash. Maar morgen kleurt ie zwart-geel-rood! -
Kaiser Chiefs
'Sorry about that Brexit, by the way!'
'Oh my god, I can't believe it': de Kaiser Chiefs stonden voor de zesde keer op Werchter - evenveel als Metallica. En wie zich afvroeg wie er zo'n acht jaar na hun laatste hit nog op de jongens uit Leeds zat te wachten, kreeg een luid antwoord bij meezingers als 'Oh my god' en 'Ruby'.
Muzikaal brak de band de voorbije jaren weinig potten - drummer-songschrijver Nick Hodgson verliet de band en zanger Ricky Wilson verzeilde in de jury van The Voice UK - maar Wilson lijkt nog steeds te draaien op kerosine, en haalde alle truken van de volksmennerij uit de kast, tot een vluchtig gemompeld 'sorry about that Brexit' toe.
Oktober brengt het zesde album van Kaiser Chiefs, en afgaande op lauwe synthpopdweilen als 'Parachutes' moet u daar niet te veel van verwachten. Maar net als tijdgenoten Franz Ferdinand lijkt Kaiser Chiefs een ander lot beschoren: die van uitstekende sfeerband, met verbazend veel hits: een knaller als 'Everyday I love you less and less' kunnen nu eenmaal weinig Werchterbands voorleggen.
-
Schuilen voor de regen bij Guy Garvey, de hogepriester van Elbow die het nu solo doet. -
'We zijn trots op onze jasjes en nu al klaar om hier te supporteren morgen. Onze pronostiek? 1-0 voor de Belgen!' -
Bonnen in aanslag! Het feest kan beginnen! -
Nathaniel Rateliff & The Night Sweats
Stomende soulrock
Nathaniel Rateliff heeft het voorbije jaar flink getoerd. Dat was hoorbaar aan de volle sound van de band, die niets nieuws deed maar wel een uitstekende incarnatie neerzette van de soulrockband. Meteen een smeuïge Hammond en een vette sax, en bovendien goeie songs die elke Wilson Pickett-truk met gemak toepasten. Bij de hits ging de volle Barn graag in overdrive en songs als 'Out On the weekend' riepen bij de oudere luisteraars snel de gloriejaren van Southside Johnny in herinnering. Dat was het slotgevoel: very retro maar binnen die grens de best mogelijke toepassing. Na afloop stroomde de massa buiten, 'SOB' nog nabrullend. Op dit uur altijd een goed teken. Tof sfeervol concert.
-
Ondertussen op de camping: de rijen zijn weg, tentjes staan recht en de eerste pintjes worden geconsumeerd. De speeltijd kan beginnen. -
Nog 10 minuten tot Ryan Bingham, en in Klub C staat 50 man. Zelfs een paardenkop ontbreekt.
