Is Dries Van Langenhove parlementair onschendbaar?
Donderdag legt Van Langenhove als verdachte in een gerechtelijk onderzoek de eed af als Kamerlid. He...
.jpg?height=176&width=176&mode=crop&scale=both)
Festivals
-
Tom Odell
Braaf, ballads!
Tom Odell werd drie jaar geleden door de krampachtig hippe Britse pers afgedaan als een leverancier van brave ballads voor ouwe mensen en tienermeisjes. Ze hebben die mening al wat bijgeschroefd: die pianoballads zijn live een pak luider dan je zou verwachten, met stevige drums van Andy Burrows (ex-Razorlight) en een hipster-percussionist die voor de dramatische armzwaaien zorgt. Want Odell blijft natuurlijk een beetje gevangen achter zijn piano. Hij deed een lofwaardige poging om ons aan het dansen te krijgen met 'I know', een en al viriele samenzang met de hele band, maar het was gewoon te heet voor het grote podium.
Odell bleek een verrassend sterke zanger, die ongelooflijk hoge noten zong in het wat melige 'Sparrow' en 'Can't pretend' samen met zijn backingvocaliste Annabell Spoon van tonnen rauw gospelgevoel voorzag. Het is nog steeds zijn beste song, al waren de meisjes vooraan even enthousiast over 'Grow old with me', wat echt alleen aan de tekst kan liggen. Met de opgefokte beat van afsluiter 'Magnitude' kreeg hij vooraan toch wat mensen aan het dansen. Een lofwaardige set, al is het een beetje zorgwekkend dat zijn beste nummers van zijn eerste single dateren.
-
-
-
Warhaus
Gainsbourg met speldenprikken
Frontman Maarten Devoldere profiteert van de sabbat van Balthazar om zijn Warhausproject van zijn hobbystatus te ontdoen. En kijk, in de Club mocht hij zijn wat protserig getitelde debuutplaat We fucked a flame into being meteen voor een volle tent voorstellen.
Devoldere, koel als altijd, had drummer Michiel Belcaen van Balthazar mee en op gitaar/toetsen soundwonder Jasper Maekelberg. Zijn lief Sylvie Kreusch van Soldier's Heart danste achteraan op een riser als een sensuele sirene en verstrengelde haar stem met die van haar wederhelft. Zelf wisselde hij tussen bas, trompet, tamboerijn en melodica.
Warhaus geeft een donkere twist aan de seventieschansons van Gainsbourg en de lethargische woordenstroom van Cohen. Live zet de band vooral in op bezwerende grooves, zoals in het instrumentale 'Beaches'. Bij 'Here I stand' leek het alsof we in 'Theme from turnpike' van Deus verzeild waren.
Maar Warhaus heeft ook goede songs, zoals 'The good lie' en 'I'm not him', dat met zijn wulpse beat naar 'Elle et moi' van cultzanger Max Berlin lonkte. Speldenprikken van atonale trompet- en gitaarerupties hielden je bij de les.
De set miste nog wat olie, maar Warhaus mag wat ons betreft tot een blijver uitgroeien.
-
-
-
Vanop de wei kijken naar je vader die Coely op de mainstage aankondigt. Die rol is weggelegd voor Eppo Janssen, zoon van Luc en tevens ook nog programmator van Pukkelpop.
-
-
-
Faces On TV
Een betere Balthazar dan Balthazar
Hebt u zich ooit afgevraagd hoe Bazart, Tsar B en Soldier's Heart aan hun zwoele, spookachtige geluid komen? Het antwoord heeft een flinke baard en mocht met Faces On TV Pukkelpop aftrappen. Frontman Jasper Maekelberg maakt in sneltempo naam als producer/mixer/alleskunner in de studio, maar palmt met zijn eigen band nu ook podia in.
Met amper één EP onder de arm bulkt Faces On TV nog niet van het materiaal, en te vaak vullen ze die gaten op met atmosferische soundscapes. Maar in hun afgewerkte songs klinken echo's van Radiohead anno King of Limbs (die sambaballen in 'Run Against The Stream!') en tonen ze zich haast een betere Balthazar dan Balthazar.
Maekelberg zeilt moeiteloos van een bezwerende falsetto naar een krachtig rocktimbre, en de handtekening die toetseniste Dienne Bogaerts toevoegt aan elke song doet uitkijken naar een volwaardig album. Nu enkel nog wat werken aan de podiumprésence, en die smoelen komen geheid nog op tv.
-
In de Castello brandt de lamp. Ik bedoel de zon. Excuus. -
Zacht zonlicht, een mooi programma en het meest verse gras dat we deze zomer al geroken hebben: we zijn zo enthousiast over deze Pukkelpop-editie dat we het niet eens erg vinden dat Sean Dhondt en zijn tamboerijn hem mochten aftrappen. -
Als ik naar de laatste foto op zijn smartphone vraag, toont Simon (20 jaar) mij dit beeld. "Gaan bezinnen in het Vinne, dat zou de titel kunnen zijn. Het is mijn allereerste kennismaking met het Vinne en de natuur in het algemeen eigenlijk. Mijn ouders waren op vakantie, het ideale moment dus om een stukje Belgisch wildlife te ontdekken. Dat is het zo een beetje, tja, huh. Oh trouwens, nu jij hier toch bij mij staat, mag ik ook nog even de groetjes doen? Doe maar aan Emily (zo heet ze toch he?) van Tinder." -
Sean, is er een festival waar je hem deze zomer nog niet spotte, Dhondt mag met zijn Manoeuvres de Castello openen. Naast zijn band, bracht hij ook een ganse verzameling bakvissen mee. En neen, niet die onderwaterdieren. -
Ik ben nog geen kwartier op de wei van Pukkelpop of ik maakte al de meest vreemde ervaring van de avond mee. Een oude caravan, volgestouwd met ontelbare knuffels, al dan niet van hun ledematen ontdaan, pronkt op een stukje wei dat voor de gelegenheid tot 'tour d'artistique' omgedoopt is. Dit is dus kunst, staat er op een bordje. Ik vind het eerder akelig. -
-
-
-
Lost Frequencies
Een dj met verlatingsangst
'Ne me quitte pas': zo begon Lost Frequencies in Lokeren zijn set. Eerst in de versie van Jacques Brel, maar langzaam schoof hij er zijn eigen beats onder. Angst dat we hem zouden verlaten was nochtans niet nodig. De Oude Kaai stond zo tjokvol dat het haast een Dodentocht was om van de ingang naar ergens vooraan het podium te raken. Laat staan dat je zou kunnen weglopen.
Toch was dit een wat vreemde ervaring. Felix De Laet stond er immers als dj, maar het publiek stond toch vooral te kijken naar het podium alsof het een concert was. En op dat podium gebeurde natuurlijk bijzonder weinig. Want een dj kan nu eenmaal weinig meer dan plaatjes draaien en met zijn handen zwaaien. Daarom was het niet slecht dat hij voor zijn eigen nummers wat gastzangers had meegenomen: Emma Bale, Lea Rue en Janieck Devy. Het joeg een rimpeling door het publiek, maar erg groot was die niet. De meest enthousiaste reacties verzamelde hij nog telkens hij korte stukjes uit hits liet horen, zoals 'Jump around' van House of Pain of 'What is love?' van Haddaway. En toen hij 'Opus' van Eric Prydz aankondigde als een van zijn favoriete, dachten we 'Ja!'. 'Maar het is ook wel een erg lang nummer', verontschuldigde hij zich. En inderdaad: het heeft een intro die zo lang duurt dat de Antwerpse kathedraal sneller gebouwd lijkt. Maar net toen we die intro helemaal achter de kiezen hadden, brak hij het liedje bruusk af. Het was een beetje tekenend voor heel zijn set: echt van de grond kwam ze nooit.
-
-
-
-
-
Rebirth Collective klinkt een beetje als St Germain. Of een beetje veel.
-
-
En op het einde van z'n pianosolo krijgt Jef Neve een knipoog van Typhoon. Die twee zijn écht vrienden, zo veel is duidelijk.
-
-
-
-
-
-
Zonnebrillen doen hier ook dienst als zandbrillen.
-
-
-
-
Met de trein naar Oostende. Met de kusttram naar Middelkerke. En dan op mijn blote voeten naar Nostalgie Beach.
-
Voor haar laatste nummer komt Christine & The Queens tussen het volk verder zingen met een grote ruiker bloemen die ze uitdeelt. Dat verdient een bloemetje!
-
Bazart
Golden Belpopboys krijgen ook Lokeren op de knieën
Het ging hard dit jaar voor Bazart, dat is het minste wat je kan zeggen. Nochtans zouden velen vergeten dat ze vóór hun spectaculaire bijval al vijf jaar aan de weg timmerden. We zagen ze nog in het voorprogramma van Flip Kowlier of jaren geleden op de Mariaburgse Feesten of all places. Toen klonken ze nog als een dertien in een dozijn bandje. Maar enter producer en nieuw bandlid Oliver Symons en heel wat gesleutel aan hun sound en meteen was Bazart duizend keer spannender. Vandaag klinkt hun indiepop in de moedertaal fris en hedendaags en doen ze plotsklaps grote podia aan. Dat leidde tot een overdonderende meezing-en springsessie in de Ancienne Belgique dit jaar. "What the fuck?", riep een verbouwereerde Mathieu Terryn toen uit. Ze zullen eraan moeten wennen, aan hun nieuwe sterrenstatus. Ook in Lokeren brachten ze veel volk op de been, niet in het minst een hele rits tienermeisjes. Fuck de gelikte pop van One Direction, dacht dit vrouwvolk, wij smaken liever alternatief en hangen Mathieu in plaats van Harry aan de muur. Nog nooit zoveel wild oestrogeen gezien op enkele vierkante meters. Al konden ook mannen en andere leeftijden Bazart smaken hier in Lokeren. Met sterke melodieën en sexy elektronica pakte de band moeiteloos het publiek in. Mathieu Terryn schreed met het zelfvertrouwen van een habitué over het podium en kaapte de aandacht. Al heeft hij de productie van Oliver Symons, de prachtige tweede stem van Simon Nuytten en de ondersteuning van zijn livemuzikanten broodnodig. Hun nieuwe single Chaos bleek een prima groeinummer dat warm werd onthaald, Zienderogen (wat een mooi woord trouwens) en Koortsdroom waren nu al uitgegroeid tot meezingers. Bazart klonk strak en zuiver en wiegde tussen melancholisch en aanstekelijk met Tunnels en cover Sterrenstof. Mathieu bleek eens te meer een prima frontman die ook bij onbekende nummers het vuur kon aanwakkeren. De andere bandleden stonden er iets lauwer bij maar kwamen los bij afsluiters Echo en Goud. Op 23 september komt hun debuutplaat pas uit maar ze hebben nu al een nieuwe Belpopklassieker op zak. Ja, Goud aan het einde van de set was voorspelbaar. En ja, heel het publiek laten springen was volksmennerij die we al eerder hadden gezien. Maar fuck it, wat een machtig moment was het weer, strakke opbouw en gele confetti incluis. Bazart stónd er en met veel zelfvertrouwen. Al bewees hun aandoenlijk lachje op het einde dat het hen toch wel wat doet, opnieuw een Belgische wei euforisch krijgen.
-
-
-
-
-
-
-
