Drenkeling gereanimeerd op Gentse Blaarmeersen
Deze namiddag kreeg de brandweer een oproep over iemand die roerloos lag in het water van de Blaarme...
Festivals
-
-
-
-
-
Die van STUFF. staan in een cirkeltje op het podium te spelen. Zou er een kampvuur in het midden zijn? Ik wil ook!
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Komen vreten
Pita falafel
Zicht:Het ziet er smakelijk uit, een goed gevuld broodje met de nodige hoeveelheid saus. €4,50 vind ik in dit geval een bescheiden festivalprijs.Smaak:HOT, HOT, HOT! De pikante saus is echt HEEL erg pikant. Misschien was ik toch beter voor de lookvariant gegaan.Handigheid:Het broodje komt in een servetje inclusief vorkje, handig! Er is niks uitgevallen, een primeur.Sfeer en gezelligheid:Rondom de eetkraampjes zijn er genoeg zitplekken waar iedereen bij elkaar aan tafel schuift. Gezelligheid alom!
-
Pixies
Alle remmen los
'Verdomme Frank, druk het gaspedaal nu toch eens in! Als ze hier niet op drugs controleren, dan zeker niet op snelheid.' Dat dachten we toen de set van de Pixies een kwart ver was en Frank Black en co al hun songs, van 'Gouche away' tot 'Velouria', vertraagd stonden te spelen. Traag mag dan al mooi zijn, bij de Pixies mag het vooruitgaan.
Dat dachten ze na een tijdje gelukkig zelf ook en vanaf 'Crackity Jones' ging de handrem eraf.
Wat volgde was een set met niet onredelijk veel nieuwe nummers en dus vooral een selectie uit hun klassieke werk. Die songs werden door het publiek zo luid meegezongen dat het leek alsof we hier op het Waals Nationaal Zangfeest stonden. 'Wave of mutilation', 'Monkey gone to heaven' en 'Where is my mind': de dertigers en veertigers op wei voelden zich weer even teenagers.
Ook Frank Black zelf was trouwens goed bij stem, en die keren dat hij moest roepen, grommen, tieren en huilen, leek het nog steeds of er iemand net een rat in zijn broek had genaaid. Paz Lenchantin, de nieuwe bassiste had langer haar en een kortere rok dan Kim Deal en haar stem vulde die van Frank Black goed aan. Maar alleen Kim Deal kan Kim Deal zijn natuurlijk.
Tijdens 'Vamos' steeg ook als vanouds de ene straaljager na de andere op uit de gitaar van Joey Santiago.
Na 'Debaser' stopte de band er abrupt mee en ging Frank Black - die tijdens het concert niet een woord had gezegd - het publiek vriendelijk wuivend aan elke kant van het podium bedanken. Even sprakeloos als hij waren we niet, maar tevreden wel.
-
-
-
-
-
Komen vreten
Smoothies
Zicht:Een kleurrijk standje met vier soorten smoothies. De fruitjes staan mooi afgebeeld zodat je niet kan twijfelen of kiwi wel een kiwi is. Snap je?Smaak:Fris en vers geperst!Handigheid:Er is geen deksel bij maar zolang ze niet tot over de rand gieten, hoeft dat eigenlijk ook niet. En een rietje krijg je ook!Sfeer en gezelligheid:Op het droge gras, in de stralende zon hoort een smoothie. In de portefeuille is het minder gezellig. Jup, vier bonnetjes.
-
-
Hij is gearriveerd op de prairie: King Khan. Denk: geblondeerd haar, pornosnor en spandex. Net iets te weinig spandex voor die dikke - en dus blote - buik.
-
-
-
-
-
-
-
The Prodigy
Te lang bij de leest gebleven
Wie zich afvroeg wie er nog zat te wachten op The Prodigy, kreeg een verrassing voorgeschoteld op Dour: zo vol hadden we de Main Stage-wei donderdag nog niet zien staan. Epileptici en mensen met gevoelige oren werden vooraf gewaarschuwd via de LED-schermen naast het podium. Terecht in het eerste geval - de band leek zowat alle stroboscopen van het VK meegebracht te hebben. Maar met dat tweede viel het wel mee: ze werden haast de hele tijd overstemd door de dreunende bassen van Paula Temple uit de Jupiler Hall. Nooit gedacht dat we het zouden moeten zeggen, maar: The Prodigy speelde te stil.
Nochtans ontbrak het niet aan inzet. Keith Flint en MC Maxim gierden als op hol geslagen harpijen over het podium, en bij klassiekers als 'Breathe', 'Firestarter', 'Voodoo people' en 'Smack my bitch up' werden de dansbenen in stelling gebracht. Maar tussen die hits zaten steevast drie nieuwere nummers waarbij we links en rechts mensen zagen neerzijgen - laat ons zeggen dat het van de vermoeidheid was. Van de recentere worpen van de Britse ravers bleek veel érgens geregistreerd in het collectief geheugen, maar nooit ten volle. Of om het met de woorden van de dronken meezingende Waal naast ons bij 'Omen' te zeggen: 'the writing's on the wall, oweewoowawei'.
De brutale nonkels van de Big beat zijn zonder twijfel een Belangrijke Band, maar de laatste jaren tekenden ze voor te veel doorslagjes van hun eigen toppers. Niets mis met een schoenmaker die bij zijn leest blijft, maar als die jaar na jaar minder kwalitatief schoeisel begint te maken, is er natuurlijk wel een probleem.
-
-
-
-
-
-
Één van de leukere lyrics van de dag: "Boy you better run to your mama now" #goat
-
Komen vreten
Angus Beef Burger: lekker op papier, tegenvaller in de mond
Zicht:De burger ziet er vrij lekker uit, ware het niet dat de saus eruit puilt en het broodje redelijk ongebakken en wak is.Smaak:Angus beef is heerlijk tussen een hamburgerbroodje maar hier helaas, niet helemaal volgens de regels van de kunst, volledig doorbakken. Kaas en spek moeten de boel recht trekken maar het geheel is té zout. Een minitieus geselecteerd schijfje tomaat brengt de nodige verfrissing maar verdwijnt al snel in de overvloed aan saus (die daarentegen wel heel lekker is).Handigheid:Ik moet er geen tekening bij maken, een hamburger eet verdomd handig! Servetjes zijn aangewezen voor de slordige eter (guilty as charged).Sfeer en gezelligheid:Zeer vriendelijke bediening en het tempo viel ook goed mee. Minpuntje: ondanks mijn uitdrukkelijke vraag voor minder saus dan mijn voorgangers (waarvan ik dacht dat ze net éxtra saus hadden gevraagd) liet de jongeman zich volledig gaan met het romige goedje. Voor €8 mochten ze wel wat meer moeite doen.
-
Gregory Porter
Speelvogels op Sinterklaasdag
'Smoke on the water' (Deep Purple), 'Papa was a Rolling Stone' (bekend van The Temptations): Gregory Porter en zijn jazzband dolden met de muziekgeschiedenis dat het een lieve lust was in 'Musical genocide'. En in de rest van de set speelden ze met hun instrumenten met het plezier van een peuter die net zijn eerste sinterklaas gekregen heeft. Het enthousiasme waarmee piano, sax, contrabas en drum elkaar aanstaken, uitdaagden en oppepten, sloeg sneller over dan een brand in een Australisch bos dat in geen halfjaar een druppel regen gezien heeft. Want heel eerlijk: op plaat vinden we de jazz van Porter soms net iets té gladjes. Maar live spatten de goesting en het metier in gensters van de improvisaties. Dat gemak ook waarmee Porter zijn stem elke mogelijke richting uit stuurde. 'Liquid spirit’ had helemaal geen dj-remix nodig om het park aan het dansen te krijgen. Wij maken een diepe buiging en doen onze hoed af. En Gregory, die mag zijn onafscheidelijke pet gewoon op houden.
-
Alle remmen los tijdens Dancing In The Dark. Kinderen en moeders. Vrouwen met toestemming van hun hubby en een paar ritmeloze kerels dansen gezellig met Bruce en de zijnen. Heerlijk om naar te kijken!
-
-
Pharrell heeft net een minuut in stilte geluisterd naar het gejuich van het publiek. Zo kan je ook een set vullen, natuurlijk.
-
De finale in TW Classic is begonnen. The Boss gaat tekeer in 'Born to run'. Orgelpunt van een van zijn beste concerten op Belgische bodem.
-
-
Lana Del Rey
Sensuele ijskoningin
Okee. Het is gedurfd van de organisatie om Lana Del Rey te casten tussen Lionel Richie en Bruce Springsteen, maar het was een miscast. Niet dat Del Rey niet presteerde. Vlekkeloze show, intrigerend koele présence, een 'noir' sfeertje om van te smullen en een goeie band. Ze zong zwoel romantisch zoals je van een ijsprinses verwacht en het mag allemaal toneel zijn, het heeft stijl. Maar het publiek onderging het alsof Del Rey van Mars kwam. Nauwelijks applaus, zelfs niet voor 'Video Games'. Iedereen staat op The Boss te wachten en dat begreep Lana ook wel. Toch zonde want wat een mooi en sfeervol optreden, zo terwijl de zon onder ging.
-
-
