Steeds meer zwembaden verbieden bezoekers om foto’s te maken
Een foto nemen van het eerste zwembadbezoek van uw kind? In veel zwembaden mag het niet meer, blijkt...
Festivals
-
Les Ardentes, 14u20. Ulysse probeert het schaarse publiek op te warmen. Slagen ze in hun opzet? #wordtvervolgd -
"Ik weet niet goed wat zeggen... dus ik ga niks zeggen." dixit zanger Bert Dockx van Flying Horseman
-
Cactuskunst! -
Cactusfestival, ik heb er zin in! -
Dat gaat hier allemaal erg vlot richting TW Beach!
-
-
Eefje de Visser
Parels vissen in het Minnewater
'Het is laat genoeg, je schenkt de glazen vol genoeg', zo opende Eefje de Visser met 'Staan' haar set - en dag 2 van het Cactusfestival. En het was nog maar 12 uur 's middags! Omdat de subtiele (f)luisterpop van de Nederlandse het best in het Duyster gedijt, leek het ons geen cadeau om de nieuwe plaat, die bovendien Nachtlicht heet, in de brandende zon voor te stellen.
Maar zie, met een sterke band in de rug waaierden nieuwe nummers als 'Jong' maar ook oudjes als 'Hartslag' breed uit tot hoogtepunten waarop je onmogelijk stil kon blijven staan. Zelfs met haar verstilde getokkel in het pareltje 'Ongeveer' wist ze het Minnewaterpark moeiteloos te verleiden. De subtiele elektronica van haar laatste album, waarmee ze een ruimer publiek wist aan te spreken, kwam live uitstekend uit de verf. 'Ik moest nog zeggen 'how zeg', dat is Brugs', zei De Visser. Wij zouden zelfs meer zeggen: 't was beire!
-
John Scofield/Brad Mehldau/Mark Guiliana
Bubbels, ballads en beats
Sinds pianist Brad Mehldau met drummer Mark Guiliana het project Mehliana opzetten is hij in de ban van synthesizers en de elektrische Fender Rhodes piano. Als we daar eens gitarist John Scofield, de man die mooiste zigzaglijnen op gitaar kan maken bijnemen en die alles weet over funk, jazzrock en jambands, dacht hij. En de supergroep was geboren. Meteen stegen borrelende en knorrende geluiden op uit allerlei klavieren en apparaten. Daarboven klonk de scherpe staccato gitaar van Scofield, terwijl Mark Guiliana strakke beats legde en onwaarschijnlijke ritmepatronen creëerde. In een nummer als ‘The Scoville scale’ kwam de balans tussen ruige klanken en finesse het best tot stand. Mehldau ging ook achter de piano zitten en dat klonk telkens als en soort bevrijding. Het leek wel of zijn vingers plots soepeler werden. Die twee vaardige onafhankelijke handen dartelden over de toetsen. Meesterlijk zong Scofield op zijn gitaar zijn prachtige ballad ‘Love the most’. Hij dubbelde ook op bas, maar dan bleek zijn spel vooral dienstbaar. En Guiliana mocht adembenemende breaks demonstreren. Maar drie supermuzikanten garanderen nog geen meeslepend concert. Saaie uitweidingen wisselden af met enkele sublieme hoogtepunten.
-
Elvis Costello & The Imposters
Graag uw aandacht
Elvis Costello kwam op Rock Zottegem, hoera!, nog eens met The Imposters rocken. Hij greep bovendien flink in zijn oude werk: we hoorden zowat de helft van Armed Forces passeren, als we ons niet vergissen. En hij stak er vaart in: drie nummers ver waren 'Pump it up', 'Radio radio' en 'Watching the detectives' al voorbij gekomen.
We zeiden dat hij kwam rocken, en dat klopte meestal, al maakte hij van 'Sunday's best' ook een raar walsje, dat niet gered werd door er 'Polythene Pam' van The Beatles aan te plakken. 'Clubland' spelen als iets van The Buena Vista Social Club werkte dan weer wel. ook al omdat toetsenist Steve Nieve weer van synth naar orgel naar vleugelpiano overschakelde alsof het niets was. 'Walk us uptown' had de beste groove, maar daarna verloor het concert veel spanning. Ofwel was halfeen te laat om aan het concert te beginnen, ofwel was het publiek na een week werken te moe om zich te concentreren, maar het geroezemoes werd steeds luider, en de songs steeds langer. Toen ook dat niet het gewenste effect sorteerde, breide de band er een stevig slot aan met '(I don't want to go to) Chelsea', 'I want you' en een stomend '(What's so funny 'bout) peace love and understanding', en weg waren ze, zonder toegiften.Het was bij momenten heel goed, en tóch bleven we nog wat op,onze honger.
-
Wilco
Hoed af
Twee keer nam zanger Jeff Tweedy van Wilco zijn hoed af. In het begin om het publiek te begroeten, en toen hij vier nummers later verklaarde 'I am trying to break your heart'. Daarna bleef de stetson af en gingen de gitaarsluizen open. Vooral Nels Cline wist niet waar hij het had in opvolger 'Art of almost'. We weten niet wat voor ongedierte die man in zijn broek had, maar besmettelijk was het in elk geval: in 'Handshake drugs' boksten ook de andere twee gitaristen tegen elkaar op als bezetenen. 'Via Chicago' zette dan weer in als een verstilde parel, maar werd halverwege moedwillig gesaboteerd door noise-uitbarstingen van weerbarstige snaren en tegendraadse drums. Waarop Tweedy zijn ballade keer op keer verderzette alsof er niets aan de hand was. Niet dat de gitaren niet samen een vuist konden maken ('Spiders') of het publiek niet konden verleiden om mee te zingen met een mierzoete popsong ('Jesus, etc.'). Maar het hoogtepunt was ongetwijfeld het dessert: 'Impossible Germany', met een van de mooiste gitaarpartijen uit de popgeschiedenis. En zie, had Tweedy daar weer gewoon zijn hoed op? Dat was ons helemaal ontgaan. Want hij was er misschien niet in geslaagd ons hart te breken, hij had het wel anderhalf uur lang in vervoering gebracht.
-
Night cap
-
Roadie van The Hives laat zotte zanger uit. -
The Hives
Gij zult u amuseren, of de Zweden komen u halen
'Hebben The Hives eigenlijk nieuw materiaal uitgebracht?' vroeg iemand voor het optreden en daar moesten we hard om lachen, want de Zweden brengen op elke plaat ouderwets gruizige, vette garagerock. Zoals we wisten dat ze zouden aftrappen met 'Come on' en dat zanger 'Howlin' Pelle Almqvist binnen de vijf minuten in het publiek zou hangen.
Almqvist heeft tegenwoordig schouderlang haar waardoor hij sprekend op Hans Teeuwen lijkt. Hij moest er eerst wat aan sleuren, ondanks een vinnig rockend 'Go right ahead', en sprong dan maar een keer meer in het publiek: elke keer moest een in bivakmuts en zwart uniform gehulde roadie de kabel van zijn microfoon voeren. De tent zwichtte uiteindelijk toch: 'The Hives declare guerre nucleaire' werd en masse meegezongen. In de bisnummers moest de security wel drie keer zoveel crowdsurfers over de hekken slepen als in de rest de show. The Hives hebben het warm water niet uitgevonden, hoogstens een kwalijk nieuw soort buskruit, maar hun geschifte rockcircus krijgt je altijd weer mee.
-
Wilco. Met of zonder hoed. Maar het blijft even goed. (1 pintje en ik sla al aan het rijmen)
-
Cancelled: Plan B 😩 -
Meet my Hero of the day! Met zijn 2 herbruikbare tassen die hij meebracht van thuis sorteert hij al de hele avond blikjes, flesjes en bekertjes. Dit houdt de weide niet alleen proper, hij verdient er ook drankbonnetjes mee! Al is hij de tel na z'n zware werkdag wel al kwijtgeraakt. Dikke merci Eddy! #rockzottegem -
Afro Latino by night. Maar zo schoon jongens. -
Ik denk dat ik gehoorschade heb. Niet door Sean Paul, vooral tape trouwens, wel door die gillende grieten achter mij. Auch 😬
-
Black Box Revelation
War horse met soul
Als die twee van The Black Keys extra volk mogen meenemen op tournee, dan wij ook, moeten Jan Paternoster en Dries Van Dijck van Black Box Revelation gedacht hebben. En dus brachten de bluesrockers uit Dilbeek een toetsenist en twee zangeressen mee naar Cactus, die nummers als 'War horse' en 'Gloria', van hun laatste plaat 'Highway cruiser', extra soul gaven. Het gaf Paternoster ook het comfort om zijn gitaar langer te geselen tijdens zijn solo's in de tragere nummers. In een uitgesponnen versie van 'My perception' ging ook de toetsenist zelf aan het soleren op zijn mellotron. Verdienstelijk, maar na een topshow van Calexico was het niet bepaald dankbaar - de twee groepen hadden beter haasje-over gedaan op de affiche. Maar dat de wei er minder hard 'I think I like you' om meezong? Dat nu ook weer niet.
-
Na het zien van deze schoenen antwoord ik volmondig ja op zijn vraag: 'am I not the coolest person on earth?' #thehives #janiwouldntapprove -
5 stijlvolle pinguïns betraden zonet het podium. #thehives -
Woord voor woord zingt/headbangt deze mini/maxi fan mee. Wat een kerel!
-
-
Made in England? #rockzottegem -
Het buurmeisje van een straat verder tegenkomen. Of ze hier ook is voor The Black Box Revelation? Blijkt ze hun tourmanager te zijn. Kleine wereld, hier op het Cactus festival!
-
Boemboemboemerang #skunkanansie
-
Calexico
Aanstekelijk als een cactus
'We houden van dit festival, en niet alleen vanwege de naam', knipoogde zanger-gitarist Joey Burns. Tussen cactussen in woestijnige zandgrond gedijt de broeierige americana-met-mariachitrompetten van Calexico inderdaad het best, en het zal wel daarom zijn dat ze hier al voor de vierde keer hun muziekwinkel uitlaadden. Vibrafoon, accordeon, trompet, slidegitaar en slagwerk allerhande: niemand weet er een lekkerder cocktail van te shaken dan Calexico - voor de gelegenheid een met opvallend veel feestelijke cumbia en bitterzoete melodieën in. En niemand weet er vervolgens met zoveel smaak van te lurken als het Cactuspubliek. Een paar technische probleempjes brachten topmuzikanten van hun kaliber niet uit hun rol: ze soleerden met zoveel overgave en creativiteit dat ze er zelfs op Gent Jazz vijftig kilometer verderop vast niet van terug hadden. En dan hebben we het niet alleen over die geniale bassolo maar ook over hoe de trompetten elkaar de loef probeerden af te steken in 'Crystal frontier' en 'Guero canelo'. En dan had je de gitarist nog niet gehoord in duel met het publiek in de finale. Aanstekelijk als een cactus.
-
Sorry mama. Echt sorry. #evamoutontattoo -
Daarnet vervoegde Skin Sarah on stage, nu zijn de rollen omgedraaid. Bloeit daar iets moois? #rockzottegem
-
De Chiro van Lede is op tweedaagse. Ze vonden een kleine tussenstop op Afro Latino wel gepast. Damn right! -
Als we dan toch bezig zijn, dresscode van Skin: latex, leer en studs ofwel gesofisticeerde SM. #skunkanansie -
"Dankjewel Bruges, in Belgium." De zanger van Calexico houdt even een lesje Aardrijkskunde.
-
Sarahs sleeve signeersessie. Nu! Aan de merchandise! #sarahbettens #kschoice -
Skip&Die, the outfits. Drummer/gitarist: classic hipster hawai hemdje met extra opgerolde mouwen. Percussionist: framboosrood t-shirt met kleurrijke Zuid-Afrikaanse versieringen rond de hals. Gitarist: t-shirt met ondefinieerbare print en "in love" op. Redelijk basic in vergelijking met de rest. Zangeres: witte kanten rolnektop met westernfranjes aan de mouwen. Witte rok met opgeplakte juwelen. Ofzoiets. Jani, we need you!
-
Indien u nog een reden zoekt voor het verlies van de Duivels, ik zat op de festivals. Sorry! #rockzottegem
-
Wat hij met de winst gaat doen? Pintjes drinken natuurlijk. -
Komen vreten
From Suriname with love
Zicht:Behoorlijk appetijtelijk. De tomaten zijn vers, de omelet net gebakken. Portie kroepoek erbij en een schepje pikante saus. En ja, noedels zijn noedels he.Smaak:Ok, zonder meer. Geen hoogstaande hipster festival shit, maar wel oerdegelijke buikvulling. Een extra sterretje enkel en alleen voor die overheerlijke spicy saus. Ik ga straks nog een lepel halen.Handigheid:Gebruiksaanwijzing. 1. Ga met je hoofd boven het bakje hangen. 2. Probeer noedels én ei én saus op je vork te krijgen. 3. Steek alles in één keer in je mond. Zolang je boven dat bakje blijft hangen, komt alles goed.Sfeer en gezelligheid:De echte Surinaamse mama komt in haar prachtige traditionele jurk even uitleggen wat alles precies is. Hier smelt ik al een beetje. Ik moet ook maar de helft betalen omdat ik geen vlees wil, sympathiek! Maar echt gezellig? Dat niet.
-
Bami uit Suriname -
De bevolkingsgraad van DJ village? Relatief laag. #rockzottegem
-
Damn it, ik had moeten weten dat er in Zottegem een crazy cook zou zijn! Mosselen als midnight snack dan maar? #rockzottegem -
Calexico, de enige band die niet in de val trapt van geluidsoverkill. Zelfs hun mariachitrompetten weten ze te behoeden voor een al te schelle klank. Schoon is dat.
-
De zangeres van Skip&Die doet haar versie van de kniezwengel. Er staat ocharme dertig man voor het podium, maar sfeer en enthousiasme? Check!
-
Zakgeld in het festival jargon. -
Tourist LeMC
Antwerpse troubadour in Brugge op tsjool
'Met de liefde onderhandel je niet' zong Tourist LeMC in Brugge. En dus toonden de West-Vlaamse toeschouwers hun liefde door 'Koning liefde' mee te zingen in hun beste Antwerps. De sympathieke rapper antwoordde door in 'De troubadours' zijn beste West-Vlaams boven te halen - want nee, Flip Kowlier, die het origineel inzong, was niet mee 'op tsjool'. Even later klonk het zelfs van 'Blanche en zijn peird', maar Johannes Faes had geen Willem Vermandere-songs nodig om het Minnewaterpark in te pakken. 'En route' en 'Mijn stad' volstonden, en vooral de rijke arrangementen van zijn liveband op onder meer sax, toetsen en akoestische gitaar. Knap hoor, hoe zijn hiphopnummers live openbloeiden tot warme, subtiele songs met hier een vleugje reggae en daar een intieme singer-songwriter-touch. In november laat hij de Lotto Arena helemaal vollopen, maar zorg toch maar dat u hem in de komende maanden op een gezelliger plekje aan het werk ziet. Snel, nu het nog kan!
-
Afgewerkt met koriander én 3 limoengrassprieten #basicthai #rockzottegem
