Vandaag wordt in Gent afscheid genomen van Luc De Vos. De Standaard heeft een reporter ter plaatse.
Tien uur; tien minuten geleden is de laatste rouwer toegelaten tot de kerk. We hadden motregen verwacht, maar het is droog en er hangt een Magritte-lucht boven het Sint-Pietersplein in Gent. Iemand hierboven gunt Vos zijn grootse volksfeest.
Achthonderd man in de kerk; burgemeester Daniël Termont is net toegekomen. Vijfhonderd man op het immense plein, waar normaal buitenlandse staatsleiders worden ontvangen. En de gierende gitaren zijn even afgelost door de violen van 'Geef al je geld aan de arme kinderen'.
Toch vreemd om zowel Freya Vandenbossche te zien toekomen als de drie mannen van Triggerfinger. Die zich klein proberen te maken - niet evident met Lange Polle in de rangen.
'Beste Bill', zingt Vos, 'arme beste kerel'. Er worden traantjes weggepinkt en kroppen doorgeslikt. En er klinkt applaus als hij de regel aanvat 'begrijp jij die mensen, die op feesten, de overwinning vieren, van het leven op de dood'
En precies op tijd komen de auto's toe met familie en naaste vrienden. De muziek is stiller gezet en de menigte zwijgt.
Terwijl de Gentse politie salueert en de kist wordt binnengedragen, klatert een warm applaus over het plein. Het volk stroomt nog steeds toe.
Er staan, zoals aangekondigd, geen schermen op het plein. Wel een uitstekende geluidsinstallatie, zodat we de dienst kunnen horen. Het is de juiste mix van toegankelijkheid en privacy voor de naaste verwanten die in de kerk afscheid nemen.
Overigens heel blij dat we net Lucs versie van Beethovens 'Ode An die Freude' te horen kregen, een van zijn mooiste opnamen ooit. Omdat Vos dat kon zingen en je voelde dat hij het meende.
Ik heb nog nooit mensen horen glimlachen, tot nu: 'Rosa', de Latijnse versie van 'Mia' van Capilla Flamenca, doet het gesniffel even ophouden.
Er staat zeker tweeduizend man op het plein. Mensen die alleen of met vrienden zijn gekomen, fietsen en bakfietsen, rolstoelen en mensen in motorkledij.
... En zelfs op skateboards en steppen. Dat zou Luc heel blij hebben gestemd.
Zevenduizend aanwezigen, zegt de politie. De zo'n breekt door, de muziek is weer luider gezet en er wordt na drie kwartier aandachtige stilte weer gebabbeld.
'We zijn dankbaar om je leven. Het had langer moeten duren, maar het had niet beter gekund.' Wat een geweldige, juiste afscheidsrede van Christophe Vekeman.
Minutenlang applaus, veel langer dan Billy Braggs versie van 'Jerusalem' , een,lied met dezelfde roekeloze hoop waar Luc zo goed in was. Een paar van de aanwezigen uit de kerk, applaudisseren voor het volk op het plein. En dan, natuurlijk, 'Mia', massaal meegeklapt. Omdat meezingen voor velen te moeilijk is.
'Wij treuren niet langer dan nodig / over dingen waar niets aan valt te doen'. Het is goede raad Luc, maar geef ons nog even tijd om elkaar te troosten. Er worden sigaretten opgestoken, mensen slaan elkaar op schouders en vegen ogen droog. De moedigen vertrekken naar Sint Jacobs, waar Gorki straks in volle glorie te zien is, tijdens het laatste optreden op de Gentse Feesten. Bedankt, Luc.